Moeder en dochter Kraaijeveld: op hun plek in het speciaal o

De Rank in Barendrecht speelt een belangrijke rol in huize Kraaijeveld. Moeder Wilma (43) werkt op de school voor voortgezet speciaal onderwijs als leerkrachtondersteuner, dochter Petra (bijna 17) is er leerling. „Als ik Petra op school tegenkom, zegt ze niets tegen me; thuis en school zijn voor haar gescheiden werelden.”

De zomervakantie zit er weer op. Een jaarlijks terugkerende pittige periode voor de Barendrechtse Wilma Kraaijeveld en haar gezin. Bij de voorpret die in veel gezinnen heerst voordat de vakantie begint, ervaart Wilma heel tegengestelde gevoelens. „Net voor de zomervakantie appte mijn schoonzus over haar kinderen: „Ze zijn allemaal over naar de volgende klas.” Dat vind ik heel fijn en tegelijkertijd raakt het me, omdat dat voor onze gehandicapte Petra nooit zal gelden. Ook zijn het zware weken, omdat de structuur van school wegvalt.”

Sinds ze werkt op de Rank, school voor speciaal onderwijs, herkent Wilma de gevoeligheid rondom vakanties. „Ik begreep de ouders van mijn leerlingen al, maar sinds Petra er ook naar school gaat, voel ik hen nog beter aan”, erkent ze.

De Barendrechtse kent de Rank als geen ander. Elf jaar geleden startte ze met haar baan als leerkrachtondersteuner op de school. Wilma en haar man Albert hebben twee kinderen als Wilma besluit te solliciteren: zoon Edwin en dochter Petra. Wilma heeft het werk buitenshuis nodig om op te laden en om de zorgen rondom Petra het hoofd te bieden.

Dankdag

De zorgen om Petra beginnen al kort na haar komst. Een geboorte waar Wilma en Albert ontzettend naar hebben uitgekeken. Na vier jaar hopen en bidden verwachten ze hun tweede kindje. Op 21 september 2004 wordt Petra geboren. „Op Prinsjesdag, dus het is en blijft ons prinsesje”, glimlacht Wilma.

Dat Petra een heel andere start heeft dan haar broer Edwin blijkt al snel. Ze wordt gediagnosticeerd als huilbaby, is met drie maanden geveld door het RS-virus, heeft last van chronische oorontstekingen en wordt rustiger als ze haar gezicht afdekt met een hydrofiele doek. Wilma bladert door een duimdik fotoalbum, wijst op diverse foto’s naar de waterige oogjes van baby Petra. „Haar oogjes zaten vol met vocht en ze kon geen licht verdragen, daarom verstopte ze zich achter een doek.”

Aangeboren glaucoom blijkt de oorzaak te zijn, een oogziekte waarbij de oogzenuw wordt beschadigd. Wilma gespt vanaf dat moment vaak een babyzonnebril om Petra’s hoofdje. Ook worden er regelmatig kleine krasjes in het hoornvlies van haar ogen aangebracht om de hoge oogdruk te verlagen.

Op 2 november 2005 –het is dankdag– kentert het leven van Wilma en Albert. De uitslag van een bloedafname bij Petra is ronduit schokkend. Hun eenjarige dochtertje blijkt een dusdanige chromosoomafwijking te hebben dat ze genetisch een jongen blijkt te zijn.

Wilma denkt niet graag terug aan de bewuste dag. „Onze wereld stortte in. Petra was al zo vaak geopereerd vanwege afwijkingen, soms moest ze twee keer per week onder narcose, en toen kwam deze klap. Toen Edwin het hoorde, zei hij: „Mama, ik heb toch niet voor zó’n zusje gebeden?” Diep vanbinnen begreep ik wat hij bedoelde. Ik was óók in de war. Toen onze predikant kwam, vroeg ik hem: „Dominee, hoe kan dat nu? God schiep toch man en vrouw?” Hij zei toen, zo heel eenvoudig: „Dat komt door mijn zonden.” Wilma slikt opkomende tranen weg. „Het raakt me nog steeds. Hij heeft in de kerk ook zo nadrukkelijk voor ons gezin gebeden, dat deed heel goed.”

De tijd die volgt, ervaart Wilma vaak als een strijd. „Petra was uiterlijk een schattige peuter, met prachtige, blonde krullen. Hoe vaak mensen wel niet oordeelden dat het vast allemaal wel meeviel met ons meisje… Voor mijn gevoel moest ik steeds opboksen tegen die vooroordelen.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 25, 1 september 2021).

beeld: Tineke van der Eems