-25196.png?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C4000%2C3000&mode=crop&format=jpeg&dpr=1.0&signature=ed0a65baaa5fa6a63245ecd83b0b30b6d16585c7)
Mijn hoofd rust tegen zijn warme voorhoofd. Ik kijk naar zijn donkerbruine ogen. Niemand heeft zulke mooie, lieve ogen als hij…
Ik word wakker.
Mijn voorhoofd ligt tegen Mercy's warme voorhoofdje aan. Grace en Mercy stonden gisteravond laat trillend beneden. Ze hadden witte gezichtjes van de schrik. De sneeuw was aan het smelten. Het kwam met een donderend geraas van het dak afgegleden. 'Bij mama blijven', zei Mercy. In haar eigen bedje durfde ze niet meer. Dan maar gezellig tussen Grace en mama in. Lekker warm.
Het was maar een droom.
De koude werkelijkheid dringt weer tot me door. Mercy draait haar hoofdje weg. Mijn hart krimpt in elkaar Ik hoor dat het buiten is gaan stormen, iets wat mijn gemoedsgesteldheid altijd negatief beïnvloedt. Ik houd niet van die stormen in de nacht. John hield van de storm. Hij vond het gezellig om vanonder de warme wol naar de wind te luisteren. 'Vroeger vond ik het zo leuk om naar het gras te kijken op de heuvels als het stormde’, zei hij op een keer. Hij wees naar een heuvelhelling; ‘Kijk, het zijn net mannetjes die hard de heuvel afrennen.’
O, die dromen in de nacht!
Als alles donker is en iedereen slaapt.
Als er niemand voor je is. Niemand?
Ik vouw mijn handen… Ik zeg het nooit, maar ik weet dat ik Hem zo noemen mag. ‘Mijn hemelse Vader, wees alstublieft toch heel dicht bij me. U die beloofd hebt een Man te zijn voor de weduwe en een Vader voor de wees. Laat me schuilen onder Uw vleugels, zoals de kuikentjes onder de vleugels van hun moeder schuilen …’
Ik denk terug aan het telefoongesprek dat ik met mijn schoonmoeder had. ‘John is telkens in mijn gedachten bij alles wat ik doe’, zei ze. ‘Ik heb zijn foto recht tegenover me staan op de schoorsteenmantel. En ik herinner mezelf er telkens aan: onze lieve, lieve John, hij is hier niet meer, maar hij is bij de Heere. Daar wandelt hij in witte klederen en dient hij Hem dag en nacht. Ja wij missen hem, maar hij mist ons niet. Maar ik weet het, hoor, jij hebt een lege plek in je huis en hart. Het is ontzettend pijnlijk. Maar we moeten onszelf eraan blijven herinneren: John is bij de Heere.’
Mercy maakt geluidjes in haar slaap. Wat zou ze dromen? Ik denk aan Grace. Gisteravond keek ze opeens zo gepijnigd. ‘Ben je verdrietig, lieverd?’ vroeg ik. ‘Ja’, fluisterde ze. ‘Waarom?’ ‘Papa’, was haar één-woord-antwoord.
'U hebt beloofd een Vader te zijn voor de wees. Wees alstublieft heel dicht bij mijn lieve meisjes’, bid ik. Even een banaan eten. Ik heb er gisteravond eentje mee naar boven genomen. Iets zoets helpt vaak om weer in slaap te komen. In het donker tast ik op mijn nachtkastje. Ik vind alleen een bananenschil. Vaag herinner ik me dat Grace een paar uur geleden wakker werd. Ze vroeg om een stukje banaan. Waar de rest dan gebleven is?
Ik weet het niet.
Mijn hoofd is net een zeef.
Welterusten!
Daniëlle Campbell-Vogelaar (40) bleef vorig jaar met haar dochtertjes Grace (4) en Mercy (2) achter, toen haar man, de Schotse dominee John Campbell, na een operatie overleed.
-25196.png){kind=link}