Met de wisseling van jaargetijden komen de herinneringen aan een jaar geleden naar boven. Ik denk eraan hoe ik met mijn dikke buik nauwelijks nog bij de grond kon om blaadjes te rapen van Jona’s plekje. Ik denk aan hoe ik de dagen doorkwam, voornamelijk in stilte, op de bank, omdat iedere vorm van prikkeling gauw te veel was voor me.
Ik denk aan de paniek die ik continu probeerde te onderdrukken, aan de angst om opnieuw een kind te verliezen. Ik kon me niet indenken dat het goed zou gaan, in mijn hoofd zou de komst van de baby ervoor zorgen dat ons leven opnieuw in zou storten.
Het gebeurde niet. Zijn geboorte bleek ons leven meer kleur te geven. Nee, met zijn komst stortte het leven niet opnieuw in. Toen hij vijf maanden oud was, gebeurde dat wel. Want de man met wie ik twee prachtige jongens heb, kreeg de diagnose acute lymfatische leukemie. En nu het einde van het jaar nadert, is er ook een einde gekomen aan de zes maanden van, praktisch onafgebroken, chemokuren. Ik zag hem in drie weken tijd 20 kilo verliezen, ik zag hem vervolgens opzwellen van medicatie, ik zag hem angstig, moe, uitgeput, emotioneel en ik maakte mee hoe hij een ander mens werd van bepaalde medicijnen. Het was zes maanden overleven. Ik kan er niet meer van maken.
Nu is het aftellen naar de datum dat hij opgenomen zal worden voor de stamceltransplantatie begin januari. Nog net kan hij Benjamins eerste verjaardag meemaken voordat deze zware tijd begint. Ik zie er al weken tegen op. Hoe het verlopen zal, weet niemand. We kunnen enkel bidden voor een goed afloop. Ik maak me zorgen over hoe ik me staande moet houden, die weken dat hij in het ziekenhuis ligt. Over hoe ik mijn aandacht verdelen ga zonder Benjamin of Sebastian tekort te doen. Het zijn zorgen voor de dag van morgen.
En ook dat lijkt, ironisch genoeg, op de situatie van vorig jaar. December was ook toen een maand van aftellen, van opzien, van onzekerheid, angst. Het is nu niet anders. Ik voel me er niet klaar voor. Ik wil me ertegen verzetten, maar kan niet anders dan, net als toen, me laten meevoeren, me overgeven en mijn vertrouwen stellen op Hem, Die alles in Zijn handen houdt. En ondanks alle onzekerheid weet ik dat Hij erbij is. Net als dat Hij in dit afgelopen jaar ook bij ons was en voor ons zorgde. Biddend het nieuwe jaar in, ons vertrouwen stellend op Hem.
beeld: Cees van der Wal
Lees eerdere afleveringen
-59230.jpg?width=144&height=68&crop=0%2C0%2C1717%2C1145&mode=crop&format=jpeg&dpr=1.0&signature=70edbf655c264430fb0a313fc43e1378be128524)
