Nieuw leven

Hij is een wolk van een baby en weegt, net als zijn broer destijds, 8 pond.

Met 38 weken en twee dagen is hij geboren. Het is een zware bevalling geweest, die toch is geëindigd in een keizersnee.

Ik heb veel bloed verloren, het was zwaar, maar we maken het goed.

De geboorte was gepland, niet om een medische reden, maar vanwege de hele voorgeschiedenis. Het gaf mij rust en houvast dat er een datum vaststond, waar ik naartoe kon leven. Lichamelijk werd de zwangerschap steeds zwaarder, maar psychisch ook. Ik wilde angst niet laten overheersen, maar ik merkte toch dat ik, zeker op het laatst, onrustig werd en steeds vaker angstig was. Het vertrouwen in een goede afloop miste, waardoor nare gedachten soms toch meer invloed op me hadden dan ik wilde.

Het is fijn dat er een bepaald houvast was, door de geplande inleiding. Een datum hebben waar we naartoe konden leven, in plaats van afwachten wanneer het spontaan zou beginnen. Jona liet destijds behoorlijk op zich wachten en is met 41 weken en 3 dagen geboren. Deze baby werd ook groot geschat en daarmee was het voor hem ook geen probleem dat hij eerder moest komen.

De inleiding werd gepland op woensdag 6 januari en doordat we een datum hadden, konden de verloskundige én verpleegkundige die ik er heel graag bij wilde hebben erbij zijn. Dat heeft mij heel goed gedaan. Twee mensen die ik ken en vertrouw, in een situatie die voor mij bij voorbaat al onveilig voelde, was heel erg fijn. Meer dan dat zelfs.

Iedereen heeft z’n best gedaan om het voor mij een goede ervaring te maken, dat heb ik gevoeld. Ook het OK-personeel was ontzettend fijn en lief.

En toen was hij daar, om 18.06 uur. Wat heb ik me zorgen gemaakt. Wat dacht ik vaak dat ik er niet klaar voor was, dat ik nog absoluut nog niet zo ver was om opnieuw moeder te worden en te houden van een kindje.

Maar zodra ik hem zag voelde ik het. Ik ben ook zijn moeder. Ik was op slag verliefd op dat jongetje dat mij voor de tweede keer moeder maakte.

Hij is zo lief, zo mooi en hij heeft het lieve neusje van zijn broer. Hij is krachtig en, voor zover we daar nu iets over kunnen zeggen, gezond.

We zijn dankbaar voor dit nieuwe leven. Alle emoties die we aankomende dagen zullen voelen, mogen er zijn. Ik heb al heel wat tranen gelaten en ze zullen ongetwijfeld nog niet op zijn. We nemen de tijd om te wennen, te herstellen en lief te hebben.

Benjamin heeft de tweede naam van zijn broer Jona gekregen, die Jona Benjamin heet. Dit vonden we heel erg mooi, zodat Benjamin iets van zijn grote broer meedraagt in zijn leven. Hij zal hem nooit ontmoeten of hem fysiek als zijn broer om zich heen mogen hebben. We hopen dat hij zijn naam met veel trots zal dragen.

Over de naam Benjamin hoefden we niet te discussiëren, maar over een tweede naam wel. Eerst hoefde een tweede naam van mij niet, ik vond Benjamin op zich al heel mooi. Maar Sebas wilde het wel graag, hij heeft geen tweede naam en vindt dat nog steeds jammer. Daarom wilde hij wel een tweede naam voor Benjamin.

We hadden wat opties, maar nog geen winnaar. Daarom dacht ik ook: laat maar zitten. Als we niks vinden waarvan we allebei zeggen “dit is ‘m”, hoefde het van mij ook niet.

Tot we na het eten een keer een stukje uit de Bijbel en het dagboek lazen dat ging over het kindje dat David en Bathseba verloren. Zij ontvingen kort daarna opnieuw een kindje, Salomo. Het voelde vergelijkbaar met onze situatie. Salomo had ook een tweede naam: Jedid-Jah, wat ‘geliefde van God’ betekent.

Wij -vooral ik- hebben geworsteld met de komst van dit kindje, maar God gaf het ons en heeft dit kindje geliefd vanaf het allereerste moment. En waar bij ons het gevoel en de liefde moesten groeien, heeft Hij nooit een moment getwijfeld aan de liefde voor dit kindje.

Na het lezen van dit stukje keken we elkaar aan en besloten we direct dat het Jedidjah moest worden.

Benjamin Jedidjah.

Twee namen die voor ons een bijzondere betekenis hebben.

Het voelt raar om een kindje in mijn armen te hebben, dat niet Jona is. Het is ons kindje, maar het is niet Jona. En dat is wennen. Ik denk dat dat geldt voor ieder ouderpaar wat een tweede kindje krijgt, maar voor ons misschien wel extra.

We laten alle gevoelens toe en ook al vinden we het even heel moeilijk, het mag er zijn. En ik denk dat dat de enige juiste manier is.

We waarderen het medeleven enorm. De afgelopen maanden is er zo ontzettend met ons meegeleefd en dat voelt heel fijn. We nemen nu onze rust en alle tijd die we nodig hebben. Ik blijf blogs schrijven en zal als ik daar aan toe ben schrijven over dit kindje.

Voor nu zitten we goed in de bubbel waarin we zitten, met Benjamin in onze armen en Jona voor altijd in ons hart.