Mensen hebben altijd wel een oordeel over elkaar. Is het niet over iemands uiterlijk, dan wel over zijn innerlijk. Vaak wordt er meer over elkaar gepraat, dan met elkaar. Ik betrap mezelf hier ook weleens op. Laten we wat dat betreft eerlijk naar onszelf kijken. Ik zou het knap vinden als je over jezelf kunt zeggen dat je je hieraan nooit schuldig maakt.
Er wordt ook vaak geoordeeld op het gebied van kinderloosheid. Wij hebben dingen te horen gekregen als: ”Joh, hoelang zijn jullie nu eigenlijk getrouwd? Maak je toch niet zo druk, het kind dat je zo graag wilt komt echt wel een keer.”
Of: ”Adoptie, waar beginnen jullie aan? Dat kost zo veel geld. En je moet dat toch ook niet willen, een kind kopen?”
Een ander: ”Adopteren? Hoe durf je een kind uit zijn thuisland weg te halen, laat hem of haar toch daar.”
Maar afgelopen weekend was voor mij het toppunt. Op straat kwam ik een oude vrouw tegen. Een vrouw die zelf ook kinderloos is gebleven. Het onderwerp adoptie kwam ter sprake, en ik vertelde dat wij in afwachting zijn van een kindje uit Taiwan.
Daarop reageerde ze met: “Hoe kunnen jullie het maken om een kindje te adopteren?” De Heere heeft ons geen kind gegeven, en daar moeten we ons dan ook maar bij neerleggen, zei ze. Volgens haar willen wij alleen maar een kind, om een kind te hebben. Ze voegde ook nog even toe dat als het kind groot is, het toch wel bij ons weg zal lopen. Ze vertelde namelijk dat ze mensen kent die vier kinderen hebben mogen adopteren, en van wie er drie de benen hebben genomen.
Ik keek haar aan en zei dat ik het erg verdrietig vond hoe ze reageerde. Ik voelde op dat moment niet dat ik me moest gaan verweren, daar had geen zin in en ik vond het zonde van mijn tijd.
Verbouwereerd stapte ik even later mijn huis binnen. Was dit serieus? dacht ik nog. Waarom moet dit in deze tijd nog gebeuren?
Laten we eens positief gaan praten over elkaar en met elkaar. Er is al zo veel leed op de wereld, en juist als christenen hebben wij een voorbeeldfunctie.
Wijsheid en kracht voor jullie gewenst.
