Op de grond, net naast de bank, ligt een plas. een kleine, dat wel, maar ook een heel onverwachte. Want onze zoon was toch zindelijk? Hij had al maanden geen natte broeken meer. Hoe kan het dan dat het nu toch weer misgaat?
De wasmachine op zolder schudt luidruchtig heen en weer. De zoveelste was van deze week met broeken en onderbroeken. Want ondergeplaste kledingstukken lang laten liggen, daar beginnen we niet aan. Nooit geweten dat die zo kunnen stinken!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik me best even zorgen heb gemaakt, de afgelopen weken. Hoe kon het nou dat onze zoon, die prima controle over zijn blaas had, weer terug bij af leek te zijn? De tijd dat we hem om de anderhalf uur even naar de wc stuurden, ligt al maanden achter ons. En nu gaat het ineens meerdere keren per dag mis.
In eerste instantie reageerde ik wat schouderophalend. Een ongelukje zit immers in een klein hoekje. Bij de vijfde natte broek, vroeg ik hem of hij misschien niet voelde dat hij moest. Ja, dat wel, zei hij. Of hij dan misschien geen zin had om te gaan? Nee, naar de wc gaan was niet zijn favoriete bezigheid, beaamde hij. Bij de tiende natte broek voelde ik me link gefrustreerd. „U bent toch niet boos, mama?” vroeg hij wat benepen. „Jawel”, zei ik, wat harder dan normaal. „Moet ik je misschien weer een luier om doen, net als een baby?” Het klonk wat gemeen en zijn oogjes vulden zich met tranen. „Nee mama, ik ben geen baby.”
