Heleen Snel is moeder van twee kinderen. Verpleegkundig specialist op de intensive care neonatologie.
Jaren 80. Ik ben een puber. Mijn moeder is pas bevallen, in het ziekenhuis. We gaan op bezoek. Op de gang zoekt mijn blik naar die ”schattige kleine baby’s”. Ik weet precies waar de kinderafdeling is. „Zullen we even langs de baby’s lopen?” Baby’s en kinderen hebben aantrekkingskracht op mij. Ze zijn nog zo klein, hulpeloos, onwetend. Hoe onwetend ik toen zelf was, zie ik nu in.
2017. Om 6.00 uur gaat de wekker. Zachtjes sluip ik uit bed, proberend om onze twee kinderen niet wakker te maken. Samen ontbijten mijn man en ik, waarna ik wacht tot onze gastouder arriveert. De jongste zoon is wakker en kruipt nog even lekker tegen mij aan. Om 7.00 uur moet ik echt vertrekken, want de spits is onontkoombaar en om 8.00 uur moet ik in uniform klaarzitten voor de overdracht.
Alle gebeurtenissen van de afgelopen 24 uur worden besproken op de neonatale intensive care. Gelukkig blijken er deze nacht geen baby’s te zijn overleden aan complicaties van hun vroeggeboorte of ziekte.
Daarna is het tijd om te zien hoe het met de kinderen op de unit gaat en de visite voor te bereiden. Eenmaal op de unit, komen de piepjes mij tegemoet. Ik kan ze dromen; weet vaak precies welk apparaat er piept. Op rustige toon wens ik de collega’s goedemorgen en was mijn handen en onderarmen.
Aan de verpleegkundige vraag ik of Tim lichamelijk onderzoek op dit moment aankan. Het kan en zachtjes til ik de doek van de couveuse op. Ik moet even turen voor ik Tim goed kan zien. Hij lijkt te slapen, maar kleine bewegingen van zijn hand verraden dat hij wakker is. Ik wens hem zachtjes goedemorgen en knip een lampje aan om in de schemerige couveuse te kijken. Ik probeer geen licht op zijn gezicht te laten schijnen, want daar zit Tim niet op te wachten.
Eigenlijk zou Tim nu nog twaalf weken bij zijn moeder in de buik moeten zitten, maar zijn vroeggeboorte was niet meer tegen te houden.
Gisteren heeft hij een mijlpalenkaart gekregen, want woog hij maar liefst 1000 gram. Dat is een hele prestatie als je bedenkt dat hij al drie weken aan het knokken is voor zijn leven en maar 710 gram woog bij zijn geboorte. Terwijl ik met een stethoscoop zachtjes naar zijn hart en longen luister, vouwen zijn vingertjes zich om mijn pink. Het gaat naar omstandigheden goed met hem. Een opluchting voor de ouders, maar ook voor mij. Tim en zijn ouders hebben nog een lange weg te gaan op onze Intensive Care. Onzeker over wat de toekomst brengt...
