Na de les bleef hij staan bij mijn bureau. Stan, wijdbeens, met zijn handen in zijn zakken. ”Even over die boekpresentatie”, zei hij. ”Die ga ik dus niet doen.” Hij ontweek mijn blik niet, dus even staarden we elkaar aan, als stonden we samen in een boksring. Ik was niet echt onder de indruk van zijn blik, wel van zijn klompen.
Het waren niet van die gele klompen, maar van die zwarte instappers. Ze hebben geloof ik wel een naam, maar die ken ik niet - mijn klompenkennis is beperkt. De klompen maakten hem een paar jaar ouder, zo leek het. Alsof hij met beide benen midden in de maatschappij stond, en die juffrouw van Nederlands begreep niet hoe het leven precies werkte.
”Dat is me ook wat”, zei ik juffig. ”Ja”, viel hij me in de rede. ”Want ik heb niets met lezen.” ”Nou breekt mijn klomp”, zei ik, wat ik zelf een niet onaardige woordspeling vond, maar Stan verblikte of verbloosde niet en keek me glazig aan. Nu zou ik natuurlijk kunnen schrijven dat ik hem een briljant boek aanraadde en dat hij dat mokkend ging lezen en dat hij tijdens het lezen laaiend enthousiast raakte en nu een echte boekenwurm is en…
Maar zo ging het niet. Er was geen ingang. Ook geen kier. Dus ik zei: ”Weet je wat het is, Stan. Je hebt geen keus. Ik zei vroeger ook tegen mijn wiskundeleraar: ik maak die som niet. Ik heb niks met wiskunde. Maar ik moest. Zo is het leven soms.” Weer zijn ogen in de mijne, hij nog steeds wijdbeens, ik leunend tegen de zijkant van mijn bureau en ik dacht: ik heb een leuke baan.
”Daar was ik al bang voor”, grijnsde hij en ik grijnsde mee. ”Is dat je schooltas?” vroeg ik, knikkend naar zijn witte plastic tasje. ”Ja. Mijn moeder vindt het ook al niks. Maar het werkt prima”, bromde hij, zei toen iets als ”de groet’n” en kuierde het lokaal uit.
Twee weken later hield hij zijn boekpresentatie. Op zijn klompen, met zijn handen in zijn zakken. Ik genoot. Hij niet. ”Ik heb een onvoldoende zeker”, mompelde hij zo stoer mogelijk, want ook jongens op klompen kunnen verlegen zijn. Hij kreeg een 6,2 en een knipoog. En of Stan nu dagelijks boeken verslindt? Nee. Maar dat hoefde ik jullie niet te schrijven. Dat konden we allemaal op onze klompen aanvoelen.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
