“Het is warm, verschrikkelijk warm. Hierdoor voel ik mij anders dan anders. Mijn blote voeten schuren in mijn sandalen. Met elke stap die ik zet voel ik een vervelend gevoel. Benen, overal om mij heen. Blote benen, oude benen, zweterige benen. Ze komen te dichtbij. Ik krijg een duw. Help! Iemand raakt mij aan. Ik wil dit niet!
Waar ik ook kijk, overal zie ik felle kleuren. Ik knijp mijn ogen een beetje dicht, want al die schreeuwerige kleuren en die prikkende zon, doen zeer aan mijn ogen. Een pijnscheut gaat door mijn hoofd.
De vieze geur van vis komt in mijn neus. Een zure zweetlucht, vermengd met sigarettenrook, maakt mij misselijk. Alsof dat nog niet genoeg is, hoor ik overal om mij heen geluiden. Oorverdovend. Mensen schreeuwen. Er klinkt gelach. In de verte blaft een hond. Vlakbij huilt een baby. Daar schalt harde muziek uit de boxen van een draaimolen. Teveel geluiden.
Ik wil mijn handen voor mijn oren houden, maar mama houdt mijn hand vast. Ik probeer mij los te rukken, maar mama is bang om mij kwijt te raken, dus houdt zij mijn hand in een ijzeren greep. Ik wil mijn ogen dicht doen en mijn handen op mijn oren houden, om de brandende zon, de felle kleuren, de vele geluiden en al die mensen om mij heen, buiten te kunnen sluiten. De geuren om mij heen, de warmte, alles bij elkaar, het wordt mij teveel. “Mama! Huis toe! Mama, Daniël tillen! Ik huil verdrietig en verzet geen stap meer. Het is genoeg geweest. Mijn hoofd zit vol.”
Een inkijkje in het hoofd van een kindje met autisme. En wel in het bijzonder, in het hoofd van mijn lieve zoontje Daniël. Alles wat hij hoort, ziet, voelt, proeft en ruikt komt ongefilterd binnen en wordt ook nog eens op een andere manier verwerkt dan bij andere mensen. Met als gevolg een scheefgroei in zijn ontwikkeling en geen filter die onderscheid maakt tussen belangrijke en minder belangrijke informatie. Hij is dus eigenlijk onbeschermd tegen de vele prikkels die er vandaag de dag zijn. Aan de buitenkant is er niks te zien, maar in zijn hoofdje heeft hij het, met grote regelmaat, erg moeilijk.
Na vier jaar hebben wij aan één blik genoeg, om te zien wanneer het genoeg is geweest voor hem. En nu, midden op deze markt, is het meer dan genoeg geweest. Zijn emmertje zit duidelijk vol. En dat na tien, hooguit vijftien minuten.
Ik slik. Hoe ga ik dit aan mijn andere kinderen vertellen? Ik kijk naar hun gezichten en zie hoe zij genieten. Ik zie hoe mijn dochtertje van vijf, ingespannen de gezellige marktkraampjes afspeurt, op zoek naar een souvenir, die haar zou doen herinneren aan dit moment, op deze zomerse markt in Nunspeet.
Ik kijk opnieuw naar het verdrietige, gekwelde, gezichtje van mijn jongste zoontje en kan niets anders, dan ons uitstapje afbreken en weer gauw terug gaan naar het vakantiehuisje waar wij verblijven.
Thuisgekomen gaat Daniël uit zichzelf op bed liggen en tot mijn verbazing valt hij meteen in slaap en wordt hij pas vier uur later weer wakker. En wij? Wij maken er een gezellige spelletjesmiddag van…Zo is iedereen tevreden aan het einde van deze dag.
Concessies doen…wij worden er steeds beter in…
