Als mam en ik terugkomen uit het kantoor van de garage zitten opa en oma braaf op de rand van een aanhanger te wachten. Verwachtingsvol kijken ze ons aan.
Nee, onze auto krijgen we niet mee naar Nederland. Maar de ´Meister´ heeft wel een huurauto voor ons geregeld, een taxi gebeld en ons beloofd dat er een speciale noodmonteur naar onze wagen gaat kijken. Zodat we de auto vrijdag, op tijd voor mijn werk zaterdag, weer mee kunnen nemen naar Oostenrijk. Tot die tijd heeft hij een “middle class huurwagen” gereserveerd.
Als de taxichauffeur voorrijdt, kijken we verbaasd op: hij blijkt een leeftijdsgenoot van opa te zijn! Gezien de flexibiliteit waarmee hij de auto uitstapt, heeft deze opa schijnbaar ook een nieuwe knie en heup en ik voel me dan ook bijna schuldig als de oude baas helpt onze koffers in de witte taxi te laden. Het is krap in de auto. Mama heeft haar naaimand op schoot, oma haar tas met proviand. En ergens, daartussen gepropt, zit ik. De taxichauffeur rijdt sneller dan dat hij koffers inlaadt. En multitasken kan hij ook. Terwijl hij ons naar het verhuurbedrijf brengt, vertelt hij over zijn lange leven en vooral over zijn tijd als kok op de New Amsterdam, het grote schip dat ook veel Nederlandse immigranten naar Amerika bracht. ´Kijk, dit ben ik,´ zegt hij, terwijl hij zich al rijdend omdraait en op zijn mobiel een foto laat zien van een klein mannetje op een groot schip. ´En hier waren we op de Cariben.́ De man swiped naar links. Zelfs opa, die altijd van mening is dat je je niet met het rijgedrag van een ander moet bemoeien, kijkt een beetje bezorgd opzij. Mama houdt zich stevig vast en knijpt haar ogen stijf dicht.
Bij het verhuurbedrijf aangekomen, laden we het hele zooitje uit en gaan op zoek naar onze middle class huurauto. Die vinden we niet. Wat we wel meekrijgen is een Audi Q2, de mooiste auto die wij ooit tot onze beschikking hadden. Helaas mag ik er niet in rijden. Niet omdat de vorige auto onder mijn beheer kapot is gegaan, maar omdat het dan nog duurder zou worden. Dus oefent mama, die geen ervaring heeft met automaten, eerst een paar rondjes op de parkeerplaats en laden we onze bagage daarna weer in. Dan hervatten we eindelijk onze reis naar het hotel. Hoewel het niet ver meer is, scheurt mama niet al te zacht met onze bolide naar Gasthof Bub, want de keuken is nog maar drie kwartier open en het zou niet de eerste keer zijn dat we bij gebrek aan open restaurants een broodje bij een tankstation moeten halen. Het hotel is snel gevonden, de ingang helaas niet. Een van de vele Baustellen in Duitsland blokkeert de voordeur van onze Gasthof. Aan het eind van ons Latijn vragen we een plaatselijke bewoner, die ons door de aardedonkere Biergarten naar de achterdeur begeleidt. Nadat de kok overgehaald is nog een paar schnitzels te frituren, genieten we van een warme maaltijd en gaan we daarna heel snel naar bed. Het enige dat deze dag volgens plan verloopt.
Jos, bekend van het vervolgverhaal Jenthe in Terdege, blogt vanuit Oostenrijk. Neem een abonnement en lees ook het vervolgverhaal Jenthe in Terdege!
beeld: Unsplash
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd