Ik word ’s ochtends vroeg gebeld door een andere eenheid in het land met de vraag of wij naar een adres willen gaan. Daar zou volgens het bevolkingsregister een mevrouw wonen, van wie haar moeder om het leven is gekomen door een verkeersongeval. Dit soort berichten doen we (liever) niet telefonisch. Via social media gaan berichten razendsnel. Daarom is haast geboden om het trieste bericht te brengen.
Omdat we helaas met weinig personeel zijn, besluit ik om zelf het slechte nieuws te brengen. Ik bel bij de woning aan en wacht. Omdat ik vermoed dat de mevrouw nog op bed ligt, bel ik zeker tien keer aan. Plotsklaps gaat de deur ernaast open en kijkt een boze vrouw me aan. Haar gezicht trekt iets bij als zij ziet dat er een politieman voor de deur staat. Ze vraagt waarom ik zo aanhoudend sta aan te bellen bij de buren. Nu ben ik helemaal geen uitleg schuldig en heb, zeker met zo’n onheilstijding, helemaal geen zin om die informatie met een buurvrouw te delen. Dus vertel ik haar dat die informatie geheim is. Ze probeert het nog een keer met de vraag: „Heeft ze soms een boete openstaan?” Ik antwoord nogmaals dat ik haar die informatie niet ga geven, omdat het zeker geen leuk bericht is.
Met een triomfantelijk gezicht antwoordt ze dat de buren verhuisd zijn. En als ik niet vertel waar ik voor kom, zegt ze niet waar naar toe.
