Ha enthousiaste Terdegelezers, Naar aanleiding van het artikel over ons in Terdege, kreeg ik de vraag of ik ook wilde gaan bloggen. Ik (Merith ) houd er erg van om dingen op papier zetten en zo zal ik je dus meenemen in het reilen en zeilen van de familie Koedood.
Wat klinkt dit officieel, familie Koedood. Ik zeg altijd: Zeg maar gewoon Martijn en Merith, verder geen poespas. Ik vind ons pas een familie Koedood als we daadwerkelijk een gezinnetje zijn, en zoals jullie in het artikel hebben kunnen lezen, kijken we daar enorm naar uit.
Hoe het allemaal begon: 2014/2015 was een roerig jaar voor ons. Toen hebben we te horen gekregen dat wij op de natuurlijke manier nooit kinderen zouden kunnen krijgen. Maar ik stopte het lang weg, dacht dat het over een ander ging maar niet over ons. Als er in onze omgeving kinderen werden geboren, kocht ik elke keer weer vol enthousiasme een cadeautje. Maar aan het kraambed dacht ik dan toch: dit zou ik toch zo fijn vinden, om samen met Martijn een kindje te krijgen en alle liefde die je in je hebt, te stoppen in een o zo gewenst kind.
Ik ging een verwerkingsperiode in, waarin ik over veel dingen ging nadenken. Wij hadden het in onze verkeringstijd al vaak over het hebben van een gezinnetje. En als dat uit zou blijven, hadden we ten diepste een wens voor adoptie. Hier moesten we uiteraard eerst goed over nadenken, je begint niet zomaar ergens aan. En zo kwam de tijd dat we ons gingen verdiepen in de wereld van het adopteren van een kindje.
We bleven positief, ondanks het verdriet over onze kinderloosheid. Dit kenmerkt ons ook: positief zijn in alles, maar ook je verdriet naar elkaar kunnen uiten. Wij zijn zoals ik zelf altijd zeg echt een #teamkoedood. We doen alles samen, overleggen veel, steunen elkaar en kunnen samen lachen en huilen. Als ik Martijn weer zie, spat ik uiteen van liefde. Dan denk ik: die toffe kerel is echt van mij. En hij, ja hij wordt de beste papa van ons toekomstige wereldwonder.
