Pruttip

Ogenschijnlijk is het een eenvoudig apparaat, die filterkoffiemachine van mij. Het beschikt over een waterreservoir waar water in moet, een koffiereservoir waarin een filterzakje en de gemalen koffiebonen behoren en een pot waar de verse koffie zich verzamelt. Ten slotte is er een knopje dat je op ”aan” zet. En na vijf minuten heb je koffie.

Mijn talent voor koffiezetten met de ongeëvenaarde filterkoffiemachine heeft zich in de loop der jaren verfijnd. Zo heb ik –het zal inmiddels een jaar of tien geleden zijn– een oplossing bedacht voor het probleem dat ik vaak te veel of juist te weinig koffie zette. De techniek is even simpel als geniaal. Niet langer meet ik de hoeveelheid water af in de koffiepot, maar in het kopje. Als ik drie kopjes koffie wil, kieper ik drie kopjes water in het waterreservoir plus wat bonusdruppels die toch verdampen. En voilà.

Alleen het koffieprutvraagstuk bleef me bezighouden. Koffieprut ontstaat, zo stelde ik vast, wanneer het filterzakje instort en de prut langs het zakje de pot instroomt. Een ingestort filterzakje, zo ontdekte ik weer later, wordt vaak veroorzaakt doordat het ‘zwiepertje’ waar het hete water uitkomt het filterzakje ombeukt. En of dat is gebeurd, weet je pas als de koffie is gezet. Korte tijd heb ik de bovenste centimeter van het koffiefilterzakje afgeknipt, om de kans op een botsing met het zwiepertje te verkleinen. Maar dat is een hoop gedoe. Dan neem je toch liever de prut op de koop toe. Pas onlangs vertelde iemand me wat de hele wereld schijnbaar allang weet. Aan de onderkant en zijkant van het filterzakje bevindt zich een geribbeld randje dat je om hoort te vouwen voordat je het filter in de koffiepot plaatst.

Wat is filterkoffie toch een geniale uitvinding.

Arien van Ginkel is vader van drie kinderen, onder wie een tweeling, en werkzaam als mediastrateeg.