Jezus dringt er bij de discipelen op aan dat ze een poosje rust nemen. Het woord dat Hij gebruikt, kennen wij in ons woord pauze. Het gaat om een onderbreking van hun werkzaamheden. Ze zijn net teruggekomen van hun uitzending door Jezus, vers 7. Tijdens hun bezig zijn met de volmacht van Jezus hebben ze zelfs geen tijd gehad om te eten. Geestelijke arbeid vergt veel inspanning. Dat geldt voor de dienaren van Christus, de ambtsdragers, maar evenzeer voor iedere christen. Het is vrucht van het werk van de Heilige Geest als we onze krachten inzetten om wel te doen aan anderen. Herkent u dat? Daarbij zal de liefde tot Christus onze drijfveer zijn. Zonder de band van het geloof aan Hem kunnen we ons wel inzetten voor de kerk en christelijke instellingen, maar dan zal Zijn liefde ons niet drijven om de ander tot Hem te brengen, opdat hij gered zal worden. Nu dringt Jezus hen om mee te gaan naar een afgezonderde plaats buiten de bewoonde wereld. Nu mogen ze even aan zichzelf denken. Heel nadrukkelijk zegt Jezus dat. Laat iedereen achter en denk aan jezelf. Is dat niet bijzonder? Rust na arbeid. Twee dingen die dat onderstrepen als iets wat van God komt. Het eerste vinden we in de week van de schepping. Na de zes scheppingsdagen rustte de Heere God van al Zijn werken om Zich te vermaken over de schoonheid van Zijn schepping. Ook Jezus Zelf heeft dat als voorbeeld gegeven. Nadat Hij velen genezen heeft, en vele duivelen uitgeworpen, gaat hij de volgende morgen in alle vroegte naar buiten. „En ging heen in een woeste plaats en bad aldaar.” Wat een wonder dat de Heere zulke tijden van rust geeft. Brengt u dat ook in praktijk? Stille tijd houden noemen we dat. De omgang met de Heere zoeken. Niet uit dwangmatige plicht, maar uit liefdevol verlangen naar de stille omgang met God, en met de Heere Jezus Christus. Wie anderen wil dienen, heeft zich te laten dienen door Hem. Daarom: „rust een weinig.”
