Onze inductiekookplaat heeft om voor mij onduidelijke redenen de laatste maanden minder pit. We kunnen niet langer alle pannen tegelijkertijd vol gas opwarmen.
De afgelopen maanden bracht vrouwlief het euvel bijna wekelijks bij mij onder de aandacht. Even zo vaak zei ik dat het een keuze is moeilijk te doen over zo’n kleinigheid. En dat we beter konden afspreken dat een kok op halve kracht prima kan koken. Met dien verstande dat het bereiden van een maaltijd soms wat langer duurt. Waarop de vrouw dan in stelling bracht dat ze nog een andere manier zag om met de kookplaatkwestie om te gaan; dat ik het probleem zou oplossen.
Maar in die optie had ik niet zo’n trek. Niet alleen omdat ik geen moed had mijn gereedschapskist tevoorschijn te halen in een poging om een probleem op te lossen dat ik niet kan bevatten. Maar vooral omdat ik genoot van het feit dat zij dacht dat ik geen spanning kreeg van een elektraprobleem. Dat ik, als ik wilde, de kookplaat kon fiksen. Die illusie wilde ik niet ontkrachten.
Vooralsnog ben ik er blijkbaar in geslaagd bij het verwisselen van een batterij m’n angst voor een onvermoede stroomstoot verborgen te houden. Maar van het kookplaatprobleem kom ik onder hoogspanning te staan. Om zo’n euvel op te lossen moet ik in de meterkast zijn, denk ik. En de opdoffers die je daar kunt krijgen, zijn van een andere orde dan die van een rookmelderbatterij van 9 volt.
„Schuift jouw man huishoudelijke klusjes ook voor zich uit”, beklaagt mijn vrouw zich bij de buurvrouw over mij. Gewoon waar ik en de buurman bij zitten. „Ja”, zegt de buurvrouw.
Nu komt mijn eer publiekelijk in het geding. De buurman voelt mijn nood aan of kampt met eenzelfde portie eerzucht. Dus staan we deze zaterdagavond op van de bank en sprinten mijn gereedschapskist tegemoet. In de meterkast zet ik schakelaars uit, aan, en dan weer uit in de speurtocht naar het mankement. Ik wrik de kookplaat van z’n plek en zoek zwetend naar het euvel. De buurman leest ondertussen op z’n gemak de gebruiksaanwijzing. Hij legt de kookplaat weer op z’n plek, schakelt de stroom in en drukt met twee vingers op wat toetsen. Probleem opgelost.
M’n vrouw is onder de indruk. „Hoe hebben jullie dat nou precies gedaan?” „Ach, schat, dit was een makkie.”
beeld: Tineke van der Eems
