Het hoofd, vurig rood van frustratie en inspanning, geeft haar witte uniformjas een extra dimensie. Haar handen verdwijnen in de zakken van haar uniform, terwijl ze haar onderkaak naar voren laat komen. Ze blaast, waardoor het haar op haar voorhoofd beweegt.
„Het gaat al drie dagen zo. Na iedere flesvoeding belt moeder dat haar dochter ‘alles’ heeft uitgespuugd. Ik leg haar al drie dagen uit dat een golfje spugen niet de hele voeding is. Ieder spuugdoekje met een minuscuul vlekje voeding krijg ik onder mijn neus!”
Dit en andere dingen zegt mijn collega over een moeder die na iedere flesvoeding belt dat haar kind de hele voeding heeft uitgespuugd. Na de bevalling gaan bij sommige vrouwen de weeën over in een ander soort ‘kramp’. In hoge staat van alertheid focussen dit soort ”krampvrouwen” zich op elke beweging en op elk geluidje van hun kind. Wij zusters nemen dat deze dames allerminst kwalijk. Zelf onderhevig aan (maandelijkse) hormoonschommelingen met daarbij de nodige uitspattingen, is het voor ons volkomen begrijpelijk en zo klaar als een klontje dat zo’n moeder na iedere voeding een probleem kan maken van het golfje dat haar kind daarna spuugt. Maar zelfs een geduldige zuster is er soms klaar mee.
Het hoofd van mijn collega is nog steeds vurig rood als de bel weer gaat op de kamer van het ‘alles’ uitspugende kind. Van een afstand horen we de moeder opnieuw tegen de collega zeggen dat haar dochter nu echt alle voeding heeft uitgespuugd.
„Kijk maar naar haar truitje zuster, dan ziet u het zelf.” Met deze opmerking verdwijnt het laatste beetje geduld van m’n collega. Ze spurt weg, pakt een onaangebroken flesje Nutrilon babyvoeding van 90 milliliter uit de voorraadkast op de gang en loopt terug naar de kamer. De schroefdop wordt kordaat losgedraaid en recht boven de wieg gaat het flesje op zijn kop. Negentig milliliter kostbaar vocht verzadigt het linnen waarmee het wiegje is opgemaakt.
„Dit mevrouw. Dit is nou een hele voeding.”
Vanaf dat moment is de krampvrouw voor eens en voor altijd verlost van haar kramp.
