Daar staat een bureaustoel, wijst juf Annemarie van Wensveen (44). ”Maar ik zit er bijna nooit op.” De uitdrukking is ook niet voor niets dat een leerkracht voor de klas stáát. Al bijna twintig jaar is Annemarie een dolgelukkige juf. Maar de werkdruk waarover iedereen het heeft? Die ís er.
Dinsdagmiddag, even na halfvier. De Verhoeff-Rollmanschool in Bodegraven is net uit. In het lokaal van groep 4 vegen twee meisjes de vloer. Annemarie spreekt hen waarderend toe. Als ze klaar zijn, neemt de juf plaats op een stoeltje. Ze reageerde op een oproep om te vertellen hoe het is leerkracht te zijn in een tijd waarin onderwijs nou niet bekend staat als de meest relaxte beroepsomgeving: volle klassen, veel overleggen en een groter aantal zorgleerlingen dan een aantal jaren geleden. Maar ook meer ouders die graag meedenken met het onderwijzend personeel én veel persoonlijke aandacht voor hun kind verwachten.
„Toen ik begon in het onderwijs, draaide ik mijn lessen af en ging naar huis”, vertelt Annemarie. „Dat is nu ondenkbaar.”
