Stapje terug

Het roept herinneringen op aan zo’n grote vuilniszak die een tante soms bij ons thuis bracht. Hij kwam bij een onbestemde familie vandaan en ze had er zelf ook al even in gesnuffeld. Soms zaten er alleen nog ouderwetse lorren in, dan waren te veel mensen ons voorgegaan. Maar als je geluk had, vond je onderin zomaar een trui van Lapagayo, een Oililysjaal of een rok van Jackpot. Dat zo’n vuilniszak nu met nieuw elan terugkeert, is alleen maar mooi. Maar laten we vooral niet denken dat we er wel zijn met al onze hippe initiatieven. De generaties die ons voorgingen, leefden nog altijd stukken duurzamer dan wij. Maar luxe en comfort wennen snel en het valt ons maar wat zwaar om een stapje terug te doen.

Zo zijn er her en der wel weer kloeke moeders die kiezen voor wasbare luiers, maar de overgrote meerderheid kan de verleiding van het wegwerp­gemak toch niet weerstaan. En denk eens aan de onverwoestbare Nokia’s die je eens per twee weken moest opladen. Ze zijn vervangen door smartphones die het na een paar jaar begeven en praktisch elke nacht aan het infuus liggen. Sowieso moeten er energieslurpende datacentra aan te pas komen om al onze onlineactiviteiten te kunnen faciliteren. Onlangs werd er in Apeldoorn nog een straat opgebroken om extra kabels aan te leggen; iemand die er woonde wilde cryptomunten delven. Waar is de tijd gebleven dat we leerden om de lamp uit te doen als we de kamer verlieten?

Het yoghurtpak maakt intussen met veel bombarie melding van een vernieuwd, duurzaam concept: een verpakking zónder dop. Zonder plastic draaidop! Kun je het je voorstellen? Nou, ik wel. Ik kan me nog goed heugen dat geen enkel zuivelpak was uitgerust met een dop. Het voelt bijna nog vertrouwd: het gepriegel om de schenktuit zonder kleerscheuren open te krijgen. En straks de druipers en de aangedroogde resten van de vorige dag. Maar ik neem het graag op de koop toe. Duurzaam leven mag wat kosten.

beeld: Tineke van der Eems