Ik ben er weer eens ingetuind. Tijdens de vakantie doen we inkopen bij een supermarkt waar we normaal nooit komen. „Spaart u de stickers?” vraagt het meisje bij de kassa. „Zeker”, zeg ik, hoewel ik geen idee heb om wat voor actie het gaat. Maar ik spaar alles tot het tegendeel blijkt. Omdat we voor meer dan vijftig euro aan boodschappen hebben, krijgen we gelijk een enorme poster mee waar we de stickers op kunnen plakken. Normaal één euro, nu gratis!
Niet echt natuurlijk. Drie keer raden waar we de rest van de week onze boodschappen doen. En aan het eind van onze vakantie hebben we de poster nog lang niet vol, dus eenmaal terug halen we nog eens een paar dozen vol boodschappen in een dorp verderop. Al snel puilt onze voorraadkast uit. En nog zijn er lege plekken op de poster.
Bij elke sticker staat een leuk weetje. Vooral Abel vindt het razend interessant en is nog lang niet uitgespaard. Maar ik vind dat de supermarkt onderhand al meer dan genoeg aan ons heeft verdiend. Misschien moet ik een oproepje op Facebook plaatsen met alle nummers die we nog missen. Ik ga er eens goed voor zitten en noteer alle dubbele. Moet ik mijn volgers hier echt mee lastigvallen? Op het laatste nippertje bedenk ik dat ik wellicht ook op Marktplaats terechtkan. Dat blijkt een schot in de roos. Het wemelt er van de spaarders. „We hebben de poster van opa en oma gekregen, maar nu moeten we de stickers nog”, lees ik bijvoorbeeld. De meeste mensen willen net als ik ruilen en er zijn zelfs filantropen die hun hele verzameling dubbele aanbieden tegen verzendkosten. Het is alleen even puzzelen hoe je met zo weinig mogelijk postzegels je verzameling compleet krijgt.
Het contact met een van de stickerspaarders krijgt nog een staartje. Nadat ik nummer 2, 19 en 47 heb opgestuurd, komt er een berichtje binnen: „Je kaartjes net ontvangen, maar waar was die blonde lok haar voor?” Blonde lok? Ik weet van niks! Maar dan begint het te dagen. Toen Jans moeder Jolijn voor het eerst knipte, heeft ze een plukje haar in een envelop meegegeven, voor in haar album. Die is vast in de la met kaarten en enveloppen beland.
Wie wat bewaart die heeft wat, maar wie spaart raakt soms ook wat kwijt.
beeld: Tineke van der Eems
