Groningen, een van de kleinste en ook dunbevolktste provincies van Nederland. Het land van kapitale boerderijen, maar ook van kleine arbeidershuisjes. Van een verre horizon, klei, dijken en uitgestrekte akkers. En bij zo’n landschap komen de bekende dichtregels van Werumeus Buning als vanzelf naar boven. „Maar de boer hij ploegde voort Het jonge graan werd altijd groen De sterren altijd licht, Gods Woord streed in de wereld voort En de boer heeft het gehoord.” :::inline_image 1::: Nee, vlak bij de aanlegsteiger van het gele pontje dat bezoekers naar het eiland Tiengemeten is het nog niet erg stil. Ook Speelnatuur Tiengemeten iets verderop het eilandje is geen rustige plek. Wel een leuke trouwens! Niemand die daar om een modderveeg meer of minder maalt. Wie de stilte zoekt, moet de blauwe wandelroute volgen. Die loopt door Wildernis, het westen van het eiland, een oase van rust. Daar is het water de baas. En wie zelf stil is, hoort blauwborsten, kleine karekieten en rietzangers hun hoogste lied zingen. :::inline_image 2::: Grafheuvels en resten van akkerland uit de ijzertijd. Een netwerk van zandwegen en karrensporen uit de Middeleeuwen. Het Balloërveld heeft oude papieren. Tot 2006 gebruikte Defensie de heidevelden als oefenterrein, nu zijn ze het eigendom van Staatsbosbeheer. In het 367 hectare grote gebied kunnen wandelaars eindeloos lopen zonder iemand tegen te komen. En stil dat het er is! Ten minste: als niet net de kudde van vierhonderd heideschapen van het Balloërveld het pad van de wandelaar kruist.