Werken en moeder zijn. Dat is een ingewikkelde combinatie! Regelmatig vraag ik mijzelf af, wat het beste is voor mijn gezin. Zo zijn er periodes geweest, waarin ik verzuchtte, of de keuze om te werken wel de beste was.
Of ik mijn kinderen niet tekortdeed door een werkende moeder te zijn. Waarom ik zou gaan werken naast mijn taken als moeder? Enkele jaren geleden zat ik met deze twijfels en vragen. Toen brak die ene week aan, waarin heel veel gebeurde….
Er lag een kindje al een paar maanden op de afdeling. Heel jong en heel klein geboren. Een lange weg met veel ups en downs. De ouders had ik enkele keren ontmoet, maar ik begeleidde hen niet zelf. We herkenden in elkaar wel overeenkomsten in kerkelijke achtergrond. Dat geeft toch een ander contact en bijzondere band van herkenning.
Toen kwam het moment, waarop we beseften dat het kindje niet meer beter werd.
Er vond een medisch-ethisch overleg plaats, waarbij alle disciplines met elkaar de situatie van het kind bespreken en alle mogelijkheden voor behandeling verkend worden. Het team kwam tot de conclusie dat we met onze behandelingen geen effect meer hadden en dat de beschadigingen door de behandelingen steeds meer toenamen en zichtbaar werden. Er werd met de ouders gepraat en hen verteld dat we de behandeling wilden stoppen. Dat hun kind zou komen te overlijden. Dit was een hard gelag voor de ouders en riep veel vragen op.
Vanaf dat moment raakten ik met de ouders intensief in gesprek en hebben we samen mogen praten over onze beleving van Gods volmaakte schepping, de beperkingen van de mensheid en wetenschap. Dit waren indrukwekkende, heel persoonlijke en emotionele gesprekken.
In dezelfde week was daar nog een ander kindje op de afdeling. Het reageerde niet meer op de behandeling, ging steeds verder achteruit en we stonden met onze rug tegen de muur. Ook dit kindje zou gaan sterven. Ook deze ouders hadden een vergelijkbare religieuze achtergrond.
Op advies van de ouders die ik hierboven beschreef, vroegen ze om een gesprek met mij.
Kon ik dit wel? Kon ik deze ouders wel helpen, steunen, naar ze luisteren en adviseren? Was dit mijn taak? Ook deze keer hadden we een emotioneel en diepgaand gesprek.
Beide kinderen zijn die week overleden. Intens verdriet voor twee gezinnen.
Beide ouderparen heb ik na deze week niet meer gezien.
Beide kinderen en hun ouders ben ik echter nooit vergeten.
Toch mocht ik in deze duidelijk ervaren dat er, naast mijn gezin, voor mij nog een taak is. Die is op mijn weg geplaatst en mag ik in alle gebrek en bescheidenheid uitoefenen.
Deze dimensie in mijn werk was slechts enkele keren in de afgelopen jaren zo duidelijk, maar sterkt mij dat mijn taak breder ligt dan mijn gezin. Levensvisie uitdragen, getuigen op de werkvloer, gesprekken met collega’s, deelnemen aan medisch-ethische besprekingen, maar ook soms contacten met ouders.
Zeker, dat is ook een taak voor mijn andere collega’s, pastorale verzorgers en patiëntenverenigingen. Het is geen heroïsche taak, maar slechts een klein aandeel.
Ik moch rust krijgen, dat ik naast mijn taak als moeder ook dit prachtige werk mag doen. Zolang het met mijn kinderen goed gaat. Daarvoor is gebed nodig. Alleen met Gods zegen kunnen we onze taken volbrengen. In afhankelijkheid van Hem.
