Maarten (34) en Anita (32) Meulmeester uit Arnemuiden kregen in 2018 na zes zonen een dochtertje.
Anita: „Joliene is afgelopen juli geboren en vernoemd naar onze beide moeders. Toen we in verwachting waren, zeiden we dat het ons niet uit zou maken wat het geslacht van dit baby’t je was. Dat meenden we ook, maar we hoopten wel heel erg op een meisje.
We hebben nooit van tevoren geweten wat we kregen, ook niet bij onze jongens. Bij de laatste paar zwangerschappen moest ik groeiecho’s laten maken. Toen ik zwanger was van Joliene heb ik een keer geroepen: als ik een groeiecho moet, ga ik vragen wat het is. Maar ik heb het toch maar niet gedaan.
Ik heb er geen spijt van dat we besloten hebben het een verrassing te laten zijn. Als ik had geweten dat we een meisje verwachtten, had ik nooit mijn mond kunnen houden en de kast vast vol gehangen met jurkjes.
Voor de bevalling in het ziekenhuis vroeg de verloskundige of ik nog wensen had. Uit gekkigheid heb ik gezegd dat ík deze keer als eerste wilde weten wat het was, want meestal is Maarten degene die dit het eerste ziet.
Toen ik bevallen was en de verloskundige ons het kindje liet zien, vroeg ze: „En, wat is het?” Maar wij hadden het nog niet meteen door. „Een meisje!” zei ze. Ik kon het haast niet geloven. Zodra het kindje op mijn buik lag, keek ik zelf even of het echt waar was.
De komst van Joliene was echt een verrassing, zo bijzonder. Maarten zegt vaak: „Het leukste van de bevalling is om nadien te zien of het een jongen of meisje is.” En dat was het ook, zeker nu. We waren beiden helemaal verbaasd en verwonderd.
Toen ik kort na de bevalling onze familie en vrienden opbelde, reageerden ze vrijwel allemaal met: Ah, een meisje, wat leuk! Pas toen begon het bij mij te landen dat we een dochter hadden gekregen.
Ik had in de ziekenhuistas voor de zekerheid een jurkje in maat 56 gestopt, naast alle neutrale kleertjes. Maar dat jurkje was veel te groot, geen gezicht. Joliene zwom erin. Ze was dan ook maar 6,5 pond, terwijl onze jongens altijd richting de 8 of 9 pond gingen. Ik vroeg aan mijn moeder of ze wat nieuwe kleertjes wilde kopen, iets met roze. Het was net alsof ik mijn eerste had gekregen. Alles voelde nieuw.
Eenmaal thuis kregen we heel veel kaartjes, ook van mensen die anders geen kaartje stuurden. Iedereen vond het erg leuk voor ons dat we een dochter hadden gekregen. Dat was een heel verschil met de geboorte van Marnix. Toen onze zesde jongen kwam, had ik het gevoel dat sommige mensen medelijden met ons hadden. Zo kregen we een kaartje met: „Weer een jongen, maar gelukkig is hij gezond.”
Pas werd ik hier in het dorp van de overkant van de straat toegeroepen door een wat oudere vrouw. „Wat is het geworden? Een meisje? Dus het is gelukt!”
Ik moet zeggen dat ik erg van onze dochter geniet. Ik had bijvoorbeeld een mutsje gekocht met een grote roze bloem erop. Je moet goed kunnen zien dat dit een meisje is, vind ik. Haar broers zijn apetrots op haar. Dat is zo leuk. Er komen echt ongekende kanten bij ze naar boven. Zo krijg ik opmerkingen van hen als: „Wat een lief jurkje heeft ze aan, en wat een mooi maillotje.” Of: „Mam, ze moet nog een haarbandje in.” En als ze in de box ligt, hoor ik hen soms tegen haar zeggen: „Je bent een mooi meisje, een klein prinsesje.”
Ik ben benieuwd hoe ze gaat worden als ze op mag groeien. Of ze een echt meisje-meisje wordt of een halve jongen met al die wilde broers boven haar.”
