“Wat zijn de zes dingen die jij op school hebt leren eten?” Daniël begint te stralen als hem deze vraag wordt gesteld. Wat is hij trots.
In een hoek van zijn klaslokaal hangt een lijstje waarop staat wat hij al durft te eten. Met zijn vingers telt hij mee: “Eén is een geroosterde boterham, twee chocoladepasta op de boterham, drie een ongeroosterde boterham, vier een stukje peer, vijf een stukje banaan, zes een stukje meloen. En wat is zeven?” vraagt hij. Hij denkt even na en roept dan: “Ik wil wel pannenkoeken leren eten, of patat, of pizza!”
ONDENKBAAR
Wat een ontzettend groot verschil met het begin van dit schooljaar. Het was toen ondenkbaar dat Daniël op korte termijn een boterham zou leren eten. Hij startte in september op zijn nieuwe school en de eerste maanden had hij nodig om te wennen aan de lange dagen van huis. Pas na de herfstvakantie werden er voorzichtige, eerste stappen gezet op eetgebied. Stukje bij beetje leerde hij een boterham te eten. Dit kwam in een stroomversnelling terecht toen hij besefte dat een boterham met chocoladepasta wel heel erg lekker is. Tegenwoordig eet hij twee volkorenboterhammen tijdens de lunch. Als wij iets lekkers eten, zoals bijvoorbeeld op zondag een stukje taart bij de koffie, vraagt hij zelf om een boterham. Bij de eerste hap doet hij zijn ogen dicht en verzucht hij verheerlijkt: “Hmm, brood is lekker.”
COMMUNICATIE
In het afgelopen jaar is Daniël gaan praten. Doordat hij nu zelf praat en de taal ook steeds beter begrijpt, heeft hij grote sprongen gemaakt. Hij kan aangeven wat hij voelt en denkt. Het wordt steeds duidelijker dat de diagnose, die op 2-jarige leeftijd werd gesteld, minder somber is dan werd gedacht. Het vermoeden dat hij verstandelijk beperkt zou zijn, is inmiddels onjuist gebleken. Hij blijkt intelligenter te zijn dan wij ooit hadden durven hopen. Als een kleine professor, met keurige volzinnen die niet bij zijn leeftijd passen, verbetert hij tegenwoordig zelfs zijn oudere zus.
SLAAPMEDICATIE
Vanaf het moment dat Daniël slaapmedicatie kreeg, zagen wij een grote verandering plaatsvinden. Zodra zijn nachten langer werden en hij aan zijn rust kwam, werd hij minder afwezig en begon hij te reageren op zijn omgeving. Hij begon ons aan te kijken, leerde praten en de gesproken taal te begrijpen en kwam helemaal uit zijn schulp. Hij werd minder bang en durfde eindelijk op de fiets, op een glijbaan, in het zand te spelen en in het water te zitten. We maakten van elke nieuwe stap een feestje. Hij werd sterker en minder vaak ziek.
INSPIRATIELOOS
Het gaat tegenwoordig zo goed met hem, dat ik de laatste tijd moeite heb om een onderwerp te verzinnen waarover ik zal schrijven. Natuurlijk kan ik een verhaal schrijven over iets leuks wat ik met hem heb meegemaakt, maar ik ben gaan schrijven met de intentie om andere ouders, die in dezelfde omstandigheden verkeren, te helpen. Om mensen meer inzicht in, kennis over en begrip voor autisme te laten krijgen. Ik heb het gevoel dat mijn blogs hun doel gaan missen als ik nog langer door zal gaan.
Ik heb jullie ruim twee jaar meegenomen in het leven van Daniël. Jullie konden volgen hoe hij van een in zichzelf gekeerd jongetje, als een prachtige vlinder uit zijn cocon is gekropen en geniet van de wereld om zich heen. Recent begon hij te praten en sindsdien stopt hij niet meer met vragen stellen en praten. Ik schreef over zijn grote angsten, zijn slechte slapen, zijn vele ziek-zijn en over de stappen die hij op eetgebied mocht zetten.
AFSCHEID
Ik heb mooie momenten met jullie mogen delen, maar ook zware tijden. Ik ben dankbaar voor de hulp van God in de afgelopen jaren, maar ook voor alle lieve, meelevende reacties en de vele vragen die ik kreeg naar aanleiding van mijn blogs en columns. Dagelijks kreeg en krijg ik mailtjes van mensen die zich in mijn verhalen herkennen en hun zorgen met mij willen delen of wat willen vragen. Er is voor Daniël gebeden en we mochten zelfs cadeautjes en kaarten voor hem krijgen toen hij zo ziek was. Jullie lieve meeleven heeft ons goed gedaan. Woorden drukken helaas niet uit hoe blij ik met jullie ben.
Vandaag sluit ik deze mooie periode af. Het verhaal van Daniël is verteld. Wat de toekomst zal brengen, weten wij niet. Ik weet wel dat God met ons meegaat en van Daniël afweet. Hij heeft keer op keer laten zien dat Hij voor Daniël zorgt. In dat vertrouwen zullen wij de weg gaan die voor ons ligt.
TERDEGE ZOMERFAIR
Ik zal nog wel op de Terdege Zomerfair aanwezig zijn. Daar hoop ik iets te vertellen over de impact van kinderen met eetproblemen binnen een gezin. Ik zal iets uitleggen en vertellen over de eetstoornis Arfid en hoop van andere ouders te horen welke ervaringen zij op dit gebied hebben. Graag ga ik met jullie in gesprek over dit onderwerp, of over andere zorgen waar jullie mee te maken hebben en over van gedachten willen wisselen. Het lijkt mij mooi om op deze manier afscheid te nemen. Ik hoop jullie daar te zien! Van harte uitgenodigd!
Mocht je het leven van Daniël toch nog een beetje willen volgen, dan kan dat op Instagram.
Liefs, Rita
