We reden langs de Pieter Zandt toen ik een collega zag. Ik zwaaide. „Wie is dat?” vroeg mijn zoontje Jan. „O”, zei ik. „Een baas van de Pieter Zandt.” Jan draaide zich bijna achterstevoren in de gordel om een glimp op te vangen van zo’n belangrijk mens. „Écht?” fluisterde hij. „Ja”, zei ik. „Echt.” Jan was diep onder de indruk. „Is hij dan de belangrijkste van de hele school?” ging hij verder.
„Ja”, mompelde ik, en toen duwde ik plotseling op de rem. Nee, niet letterlijk, want dat doet men niet op de Europa-allee. Maar innerlijk, alsof mijn eigen gedachtegang stokte. „Nee”, zei ik, bijna fel, heel nadrukkelijk mezelf corrigerend. „Nee, helemaal niet. Hij is helemaal niet de belangrijkste man van de school.” Jans ogen keken mij in de autospiegel vragend aan. „Nee, echt niet”, zei ik weer beslist, meer tegen mezelf dan tegen mijn kind. Want we doen het op school samen. Ten diepste zijn we allemaal even belangrijk. Als er geen conciërge was, zou het een zooitje worden. Dan zou het schoolhek niet op tijd open zijn, en dan hadden we geen koeken bij een vergadering. Ik bedoel maar. En als we geen ICT-afdeling hadden, dan hadden we elke dag opstartproblemen. En zonder directie hadden we geen plannen. En zonder administratie waren er geen rapporten en... en...” (Ik heb zelden zo vurig gespeecht). „En als we geen schoonmaakster hadden, was het een bénde op school. Een bénde. En zonder roostermakers? Een logistieke chaos. En zonder docenten... tja...” en ik wimpelde met mijn handen in de lucht vanwege de vanzelfsprekendheid van die laatste categorie. Jan was al afgehaakt, geloof ik. Ik niet. Ik was in staat met mijn vuist op het stuur te slaan, vanwege de waarheid van wat ik overdacht. Maar ik deed het niet. Waterink schrijft: het is niet je opdracht als opvoeder om voor je kinderen te zoeken naar de hoogste baan. Nee. Je moet zoeken naar de baan waar zijn of haar talenten het best tot hun recht komen. Dat is de plek die God bedoeld heeft. En dit wil ik mijn kinderen leren. En mijn leerlingen ook. En, goed dan, ook de Terdegelezers. Dit is tegelijkertijd de laatste les, want het is mijn laatste column. Alles is gezegd. En het voelt als het weemoedige einde van een schooljaar. Ik zet nog wat stoelen recht, doe de lamp uit en sluit de lokaaldeur. Het is tijd om te gaan.
Gerjanne, moeder van vijf, en zestien jaar docente Nederlands op het vmbo, heeft vier hobby’s: schrijven, lezen, lezen en lezen. Dit is haar laatste column in Terdege. Gelukkig blijft Gerjanne "mijmeringen" voor ons schrijven.
