We reden langs de Pieter Zandt toen ik een collega zag. Ik zwaaide. „Wie is dat?” vroeg mijn zoontje Jan. „O”, zei ik. „Een baas van de Pieter Zandt.” Jan draaide zich bijna achterstevoren in de gordel om een glimp op te vangen van zo’n belangrijk mens. „Écht?” fluisterde hij. „Ja”, zei ik. „Echt.” Jan was diep onder de indruk. „Is hij dan de belangrijkste van de hele school?” ging hij verder.