Het wordt hier tijd voor stapelbedden! roept de regieverpleegkundige. Ik ben net begonnen met mijn zaterdagavonddienst en hoor dat er weinig ziekenhuisbedden beschikbaar zijn. Dit zou weleens een probleem kunnen worden, bedenk ik.
Vijf minuten later stap rustig kamer 12 binnen. Daar ligt een 82-jarige patiënt die door de huisarts naar de spoedeisende hulp is gestuurd met plotseling buikpijnklachten rechtsonder. Blindedarmontsteking, blaasontsteking, een beklemde liesbreuk, een darmverstopping? denk ik, terwijl de patiënt vertelt hoe de klachten zijn begonnen. De verpleegkundige attendeert me op de controles: geen koorts, maar wel een lage bloeddruk. Ik bemerk een nietpluisgevoel bij haar. Nadat we op de gang wat gedachten uitgewisseld hebben, besluit ik een CT-scan aan te vragen. Die gaat zeker antwoord geven, denk ik terwijl ik ijverig begin te typen.
Twintig minuten later gaat mijn dienstpieper af. „Romke, ik wil dat je nu naar mijn kamer komt”, klinkt de stem van de radioloog. Wanneer ik de donkere kamer binnenstap, zie ik zijn bedrukte gezicht. De patiënt heeft een gescheurde liesslagader, geeft hij aan. Een levensbedreigende situatie.
Ik trek de verpleegkundige aan haar mouw. „Even actie, kamer 12 moet met spoed voor een operatie, wil jij een extra infuus plaatsen?” Ondertussen vraag ik de regieverpleegkundige een bed op de afdeling te reserveren. Het hele ziekenhuis ligt vol, krijg ik als reactie. Zelfs op de intensive care is geen bed meer beschikbaar. Ik vraag de vaatchirurg om mee te denken. Samen bellen we met spoed ziekenhuizen in de omgeving. Pas bij het derde ziekenhuis hebben we geluk, de patiënt kan daar worden opgenomen en de vaatchirurg is beschikbaar om te opereren.
De coronapandemie heeft de maatschappij laten zien dat het aantal plekken in het ziekenhuis niet onbeperkt is. Misschien had de regieverpleegkundige toch gelijk en moeten we stapelbedden gaan neerzetten. Maar aan alleen extra bedden hebben we nog niets als er geen verpleegkundigen zouden zijn. Zorgprofessionals die in staat zijn hoogwaardige persoonlijke en
medische zorg te verlenen zoals wassen, aankleden, observeren, rapportage en gespecialiseerde technische handelingen. Ze zijn de motor van het ziekenhuis. Bovendien, ik wil helemaal geen ruzie wie boven mag slapen.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
