Heleen Snel is moeder van twee kinderen en werkt als verpleegkundig specialist op de intensive care neonatologie. Ze schreef haar laatste column voor Terdege.
Vandaag is het zover, Tim gaat op reis! Omdat het goed gaat, wordt hij overgeplaatst naar een ziekenhuis dichter bij huis. In een reiscouveuse met de ambulance. Zijn moeder reist mee. Omdat Tim nog ademhalingsondersteuning heeft, begeleid ik hem. Alle persoonlijke spulletjes zijn verzameld, de ingevroren moedermelk is ingepakt. Tim heeft geen idee wat er gaat gebeuren. Onderweg is hij onrustig, door alle bewegingen, geluiden en indrukken. Ik zit naast hem en leg mijn hand op zijn hoofd. Uiteindelijk wordt hij rustig en valt hij in slaap.
Wat is er veel gebeurd de afgelopen maanden. Nu moeten de laatste hindernissen nog overwonnen worden en komt zijn thuiskomst dichterbij. Zijn ouders zijn blij met dit vooruitzicht, maar vinden het ook spannend. Ze zijn gewend geraakt aan het team dat voor hun kind zorgde. Aan de monitor, die iedere zucht in de gaten houdt. Nu gaat hij steeds minder bewaakt worden en moeten ze zelf in de gaten houden hoe het met Tim gaat, vertrouwen krijgen in hem en de toekomst.
Tim was een jonge prematuur die veel heeft meegemaakt. Hoe hij erdoor is gekomen weten we nog niet. Vaak hebben prematuren later moeite met concentreren, leren of reguleren van gedrag. Tim zal zijn eigen weg volgen, in zijn eigen tempo.
Nadat Tim is overgedragen aan het team van het andere ziekenhuis, neem ik afscheid van hem en zijn moeder. Dag Tim, dag papa en mama van Tim. Tot ziens! Misschien zien we elkaar nog eens op een nacontrole.
Ook van u neem ik afscheid. Zes maanden heb ik met plezier mogen schrijven en een blik in de wereld van de neonatologie mogen geven. Ik hoop dat ik mocht laten zien dat binnen de neonatologie vreugde en verdriet hand in hand gaan. Behandelen van kinderen op de grenzen van het leven is geen kwestie van zwart-witte keuzes, maar een groot grijs gebied. Voor de ouders en kinderen is het een stressvolle en angstige periode. De gevolgen zijn lang onduidelijk en worden vaak in stilte gedragen, omdat ze voor buitenstaanders vaak niet zichtbaar zijn. Op de website van Terdege hoop ik maandelijks een blog te blijven schrijven. En wie weet ontmoeten we elkaar eens. Laten we dan hopen dat het niet op de intensive care neonatologie is; ik gun iedereen een gezonde start. Tot ziens!
