Oud en nieuw. Het zijn van die dagen waarin tradities de boventoon vieren. Dit jaar was de tijd tussen Kerst en oud en nieuw vooral een periode van herinneringen ophalen. Voor de familie van de boer.
Want het ouderlijk huis moet leeg. De boer en Boerdien hebben grootse plannen. Het huis moet grondig verbouwd worden. En nu moet echt alles eruit. Wat een klus. Maar eerst kwamen de zussen herinneringen ophalen. Letterlijk. Alles wat ze maar willen hebben mogen ze meenemen. Het allerleukste spelletje. Die mooie knuffel. Maar ook het retropannetje dat nog steeds in het keukenkastje staat.
Herinneringen gingen. Herinneringen blijven.
En toen de volgende traditie. Oliebollen bakken. Altijd op 30 december. Ook dit jaar werden weer twaalf pakken oliebollenmix gekocht. En krenten en rozijnen, want zonder is zo saai en droog. Eens per jaar komen er speciale emmers uit de kelder. De melkemmers die de opa van mijn boer gebruikte voor hij een melkmachine kreeg. Niemand weet precies hoe oud ze zijn. Geeft niet, er passen wel vier pakken Koopmans tegelijk in. Mijn boer klopt het deeg. Water precies afgemeten, deuren dicht voor de tocht. De grote emmer wordt afgedekt met plastic en elastiek. Daarna moet het rijzen op de grote verwarming in de keuken.
Moeder bakt de oliebollen. In het washok achter. In een mooie oranje pan, nog echt op het oude gasfornuis. Met twee oude ronde lepels die alleen deze dag in het jaar worden gebruikt. Je schept het deeg op en met de andere lepel laat je het van de lepel in het vet glijden.
De boer klopt nog een emmer en nog een emmer. Dit jaar bakte ik ook een groot deel. Heerlijk, die oliebollen! De rest van het jaar eten we geen brood meer. Alleen maar oliebollen.
Een deel gaat in porties in de diepvries. En op zondagmorgen komen ze op tafel. Koffie met oliebollen als ontbijt. Daarna gauw omkleden en naar de kerk. Hier kan ik best aan wennen, hoor!
En een deel werd rondgebracht naar familie en bekenden.
Maar nu komt het... Want volgend jaar is hopelijk alles anders. Dan is de verwarming waar het deeg moet rijzen verdwenen. Dan is dat fornuis er niet meer. Het washok heeft een metamorfose ondergaan. Er is geen gaspit meer waar die pan op kan staan. En we hebben ook geen frituurpan. Er is hier serieus nagedacht over dit probleem. Er zijn wel wat mogelijke oplossingen om deze traditie voort te zetten. Maar een definitieve oplossing is er nog niet.
Voordat het zover is, hopen we dat er heel veel veranderd is. Er zijn zoveel dingen waar we ons eerst nog druk over kunnen maken. Want hopelijk woon ik volgend jaar op de boerderij. Dat is iets waar we erg naar uitkijken! Maar alles zo de Heere wil en wij leven.
De emmers en de lepels worden wel bewaard. Die zullen volgend jaar ongetwijfeld weer gebruikt gaan worden!
