Ja, voor deze kennismaking treft u het wel – of juist niet, natuurlijk. Want ik zit midden tussen de verhuisdozen. De eerste boeken heb ik zelfs al op hun plaats gezet in de pastorie van Elspeet. Ik heb een beroep aangenomen.
De rubriek ”Beroepingswerk” lezen heel wat mensen, maar wat er allemaal gebeurt, in een pastorie en in het gemoed, staat er niet bij. Dat weten de meesten niet. Trouwens, wat er allemaal gebeurt voordat een beroep wordt uitgebracht, in een kerkenraadsvergadering, weten de meeste lezers van deze column ook niet. Ik zal u heel in het kort als kennismaking er iets van vertellen.
Vier keer heb ik ”ja” gezegd op een beroep: op biddag 1981 naar Genemuiden, op biddag 2000 naar Springford (Canada), eind oktober 2004 naar Garderen en op 21 september naar Elspeet.
Hoe komt een dominee tot de overtuiging dat een roeping uit een andere gemeente de stem van God is? Hoe het door andere predikanten wordt beleefd, weet ik niet, maar zowel bij het beroep naar Garderen in 2004 als nu naar Elspeet, had ik het beroep al aangenomen voordat ik het had ontvangen. En het beroep van Springford dat op mij werd uitgebracht toen ik predikant was in Genemuiden, had ik in mijn hart ook al aanvaard, voordat ik zelfs maar aan Springford dacht.
Wonderlijke dingen gebeurden en gebeuren er. Zo wonderlijk, dat er wel heel veel onverklaarbare toevalligheden gelijk moeten zijn (zoals mensen die niet geloven in het bestaan van en het bestuur door God zeggen), óf dat de Heere Zich met ons, en met mij heel persoonlijk, bemoeit op een voor mij onbegrijpelijke manier!
En nu zit ik dus tussen de verhuisdozen. Ik herinner me dat ik in Genemuiden heel wat boeken heb weggegeven toen ik ging selecteren wat ik wel en wat ik niet wilde meenemen naar Canada. Toen ik in de studeerkamer in Springford na ongeveer vier jaren opnieuw al mijn boeken in dozen moest doen, vroeg ik me meer dan eens in arren moede af waarom ik toch zo veel boeken had.
Nu ik opnieuw bezig ben mijn boeken in te pakken, om naar een andere pastorie te verhuizen, merk ik hoeveel ik toch van die boeken houd. En hoe graag ik zit te lezen. Ik bedwing mij bij het inpakken om niet te gaan zitten (of zelfs te gaan staan) lezen, maar echt alleen maar af te stoffen en in te pakken. Moeilijk, hoor!
Er staat zo heel, heel veel moois in boeken over Gods Woord. Ik beleef daarin iets van de gemeenschap der heiligen, met Gods kinderen en knechten uit voorgaande eeuwen en andere landen en talen.
Jazeker, afscheid nemen doet pijn en stemt weemoedig, maar ook in Elspeet mag ik weer studeren in die heerlijke boeken die mij de Heilige Schrift aan het hart leggen en die mij doen meebeleven wat Gods kinderen hebben beleefd.
