Dankzij een pushbericht op mijn telefoon beland ik na lange tijd weer eens op LinkedIn. Altijd leuk om een beetje op de hoogte te blijven van het zakelijke wel en wee van oud-klasgenoten, familieleden en vage kennissen. Een oud-collega die een jaar geleden nog hoog opgaf van „een nieuwe uitdaging bij een prachtig bedrijf”, kondigt nu bijvoorbeeld met veel tamtam een sprong in het diepe als zzp’er aan.
Ik scroll verder. Een voor mij onbekende leerkracht laat weten dat ze haar opleiding tot coach heeft afgerond en voortaan andere docenten „in hun kracht wil zetten.” Iemand uit mijn netwerk heeft enthousiast op het bericht gereageerd, en derhalve kan ik nu meegenieten. Na tien minuten heb ik het alweer helemaal gehad met LinkedIn. Al die ondernemende mensen met grote ambities, mooie resultaten en goed scorende persoonlijke bespiegelingen. Al die berichten waarin iedereen elkaar tagt voor extra views, zodat hartelijkheid en zakelijkheid opzichtig door elkaar lopen. En vooral ook: al die rusteloze jobhoppers die elke paar jaar nieuwe uitdagingen aangaan. Natuurlijk, als je ergens niet op je plek zit, moet je de moed hebben om een nieuw hoofdstuk te beginnen. En sommigen zijn nu eenmaal meer van het pionieren dan van de lange adem. Maar trouw is niet alleen in het huwelijk een belangrijke christelijke waarde. Soms is het ook een uitdaging om te blijven waar je bent en op die plek van betekenis te zijn.
Toch is het een kunst om ook van ophouden te weten. Dat geldt voor minister-presidenten, maar evengoed voor columnisten. Als je door je stof heen bent, moet je mensen niet gaan vermoeien met nietszeggende stukjes. Toen ik meer dan drie jaar geleden als columnist begon, nam ik me daarom al nadrukkelijk voor om op tijd te stoppen. En als ik zou afzwaaien, wilde ik dat niet bij verrassing in de laatste alinea melden. Ik heb het al te vaak meegemaakt: zit je te genieten van je favoriete column, ontdek je in de een-na-laatste regel dat dit de laatste aflevering was.
Daarom vertel ik nu vast dat ik ga stoppen, maar verschijnt er over twee weken op deze plek nog een allerlaatste column van mijn hand. En daarna ga ik met hart en ziel werk maken van een oude uitdaging die elke dag weer nieuw is: op mijn huishouden goede acht hebben.
Neline is getrouwd en moeder van Martha (9), Abel (8), Jolijn (6), Reinout (4) en Sifra (2).
beeld: Tineke van der Eems
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
