We gaan een dagje samen weg. Mijn vrouw en ik. En onze kleine, die gaat naar de oppas.
Het voelt fout. Zo fout. Omdat wij een leuk dagje willen hebben, leveren we ons kotertje uit aan een ander. Aan iemand die misschien niet merkt dat hij moe is. Die niet weet dat hij kiwi echt lekker vindt, al trekt hij bij elk hapje wel een zuur gezicht. Die niet snapt dat hij soms even zelfstandig wil spelen. En vooral: die niet zo veel van hem houdt als wij.
Straks is onze lieverd de hele dag ontroostbaar, omdat hij ons mist. Terwijl wij leuke dingen doen en hem vergeten. Dat kan toch niet? Houden we wel genoeg van hem als we zomaar weggaan? En kunnen we het risico dat hij vandaag wat minder gelukkig is op de koop toenemen? Of overschatten we het belang van onze aanwezigheid in zijn leventje?
We proppen de luiertas vol aflaten om ons schuldgevoel te minimaliseren. Een rammelaar, speelkleed en blokkendoos verslepen we naar de oppas. We schrijven een uitgebreide gebruiksaanwijzing van zoonlief, waarin we opnemen hoe lang hij slaapt en wanneer hij zijn fruithapje mag. Bovendien sussen we elkaars geweten. „Het is ook goed als we hem de gelegenheid geven aan anderen te wennen.” „De oppas heeft gelukkig veel ervaring met kinderen.” „Een andere omgeving prikkelt vast zijn nieuwsgierigheid.”
Op het oppasadres laden we uit. Na een toelichting op de instructiebrief en een introductie van alle meegenomen spullen drukken we een kus op kleintjes hoofd. Met een bezwaard hart lopen we richting ons voertuig. Maar eenmaal in de auto voelen we ons weer jong en brullen we, zo vals en hard als we kunnen, mee met kinderliedjes. En niemand trekt een pruillip.
De oppas appt foto’s van een stralend gelukkige zoon. Voor ons aanleiding om elkaar nogmaals te vertellen hoe goed het is dat hij in het ritme van een ander wordt meegenomen. Verder drukken we elk oppoppend schuldgevoel diep weg.
En ’s avonds, als we ons over het campingbedje buigen en het liefste kind ter wereld wakker maken, ontvangen we een slaperige glimlach. Tevreden rapen we het babyspeelgoed bij elkaar en proppen het in de luiertas. Morgen gaan we uitgebreid met hem knuffelen. Hij zal ons wel gemist hebben.
