Vaders zijn van alle markten thuis

Wie: Dinant Laros (43) uit Den Helder, man van Coryanne, vader van drie kinderen (19, 16 en 10) en commandant op een mijnenveger. „Sinds 2001 zit ik bij de Koninklijke Marine. De afgelopen drie jaar als commandant op een mijnenjager. Daardoor was ik regelmatig van huis. Soms van maandag tot vrijdag, als het bijvoorbeeld ging om een korte vaaropdracht op de Noordzee. Maar er zaten ook reizen tussen van drie of vier maanden aan een stuk, zoals onze laatste, die in opdracht van de NAVO was.

Als we een lange reis hebben gehad, zijn we als bemanning daarna altijd een aantal weken vrij. Afgelopen meivakantie was ik om die reden ook twee weken thuis.

Binnenkort vertrekt de mijnenjager weer voor een reis van zes weken, maar dan ga ik zelf niet mee. Ik geef het stokje door aan een collega en krijg een baan aan wal. Bij de Koninklijke Marine rouleer je om de zo veel jaar van functie. Dat vind ik een leuke uitdaging, zo roest je nergens vast. Maar ik ga deze baan wel missen. Ik houd ervan op zee te zijn: het water om je heen, de vrijheid. Maar als je op zee bent, mis je thuis. En als je thuis bent, mis je de zee.

Van mijn vrouw heeft het wel wat gevergd om met een zeeman getrouwd te zijn. Sinds de geboorte van onze eerste, inmiddels 19-jarige dochter, is ze gestopt met werken zodat zij de stabiele factor is in ons gezin. We wilden onze kinderen liever niet telkens naar familie of een gastouder brengen. We hebben hen van de Heere mogen ontvangen en wilden daar ook onze verantwoordelijkheid voor nemen. Maar die verantwoordelijkheid ligt dus wel grotendeels bij mijn vrouw.

Dat is de prijs die je als zeeman betaalt, dat je veel van je gezin mist. Elke fase van de kinderen heeft zijn bijzonderheden, en soms heb ik die alleen van een foto of filmpje kunnen zien. Als ze voor het eerst gingen lopen of kruipen bijvoorbeeld. Of als ze hun rijbewijs of andere diploma’s haalden.

Het is nu wel gemakkelijker om afwezig te zijn dan vroeger. Toen konden we alleen maar e-mails naar elkaar sturen, nu kunnen we ook whatsappen en videobellen.

Als ik op zee ben, heb ik sowieso elke dag wel even contact met het thuisfront. Van goedemorgen tot welterusten. Dan vertelt mijn vrouw wat er die dag is voorgevallen met de kinderen. Zij maakt een schifting. Is er iets gebeurd waar ik op zee geen enkele invloed op heb, dan vertelt ze het ook niet. Want dan maak ik me er alleen maar druk over zonder er iets aan te kunnen doen. Als ik terug aan wal kom, dan komen soms de emoties en frustraties boven over dingen die ik gemist heb. Want op afstand is het soms lastig om iets met elkaar te delen.

Ik merk dat de kinderen door mijn tijd op zee met bepaalde dingen eerder naar mijn vrouw gaan dan naar mij. Als er iets besloten moet worden, kijken ze ook als ik thuis ben altijd even met een schuin oog naar hun moeder. Zo van: Wat vindt zij ervan? Zij zegt dan vaak: Vraag maar aan je vader. Ze geeft me als ik thuis ben de vaderrol terug. Dat is mooi.

De kinderen missen me wel altijd enorm als ik weg ben. Onze oudste twee zijn 16 en 19. Die kunnen mijn afwezigheid inmiddels makkelijker een plekje geven. De jongste van 10 heeft er meer moeite mee. Ik zorg er dan ook altijd voor dat ik er echt voor hen ben als ik thuis ben. Dan maar even geen eigen hobby’s. Als ik er ben, wil ik compenseren voor de tijd dat ik er niet was. Ik ben een gezinsmens. De kinderen weten dat papa wel in is voor gezellige activiteiten en spelletjes.

Laatst heb ik samen met onze middelste zoon hout bewerkt met een bovenfrees. Dan doe ik dat een keer voor, daarna doet hij het zelf. Samen sporten vind ik ook leuk. Of met de jongste naar de dierentuin gaan.

Voor mijn vrouw en kinderen is het fijn dat ik nu weer een baan aan de wal krijg. Zelf zal ik er ook wel mijn weg in vinden, de komende tijd. Het leuke is dat ik nu ook weer meer tijd kan vrijmaken voor eigen hobby’s, zoals een mannenkoor. En misschien ga ik wel orgel leren spelen.

Of er kinderen zijn die in mijn voetsporen willen treden? Mijn dochter niet gelukkig, want de marine blijft een stoere mannenwereld. Maar onze zoon zit in een soort vooropleiding van de marine. En de jongste roept nu ook dat hij dat wil. Mijn opa van mijn vaderskant zat ook bij de marine, en veel andere familieleden zaten in de visserij. Het varen zit ons in het bloed.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 19, 6 juni 2023). In dit artikel komen nog drie andere vaders aan het woord: Arjan Klaassen (45) uit Barneveld, Hans Goudzwaard (39) uit ’s-Gravenpolder en Jan-Kees Karels (49) uit Apeldoorn.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen

Vaders zijn van alle markten thuis

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Vaders zijn van alle markten thuis

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram