Na 48 jaar stappen ze weer over de uitgesleten natuurstenen drempel van hún basisschool, de Johannes Calvijnschool in Vlaardingen. Meester Wim van der Wilt (73) en leerling Kees van der Staaij (55). „Ik geef je alsnog een 8 voor je werkstuk.”
Van der Wilt loopt met ferme pas op een klaslokaal in de Vlaardingse basisschool af. „Daar zat je, Kees. Middelste rij, tweede van achteren.”
„Dat kan ik me toch niet meer herinneren”, glimlacht Van der Staaij. Als vanzelf tutoyeren de twee heren elkaar.
Van der Staaij’s ‘oude’ meester van de lagere school, uit de vierde klas, heeft zich goed voorbereid op het interview. Een klassenfoto waar Kees op staat, foto’s van het team uit de jaren 1974-1979 liggen op tafel. Én het boek ”Dienen in het ambt”, een publicatie van uitgeverij Den Hertog, in samenwerking met het Centrum voor Godsdienstonderwijs (CGO), waar Van der Wilt jarenlang directeur van de hbo-opleiding was.
„”Dienen in het ambt” was de aanleiding tot dit interview”, zegt Van der Staaij, terwijl hij naar een passage bladert die hem getroffen heeft. „Toen ik ouderling werd in de oud-gereformeerde gemeente in Nederland van Benthuizen, gaf mijn vader me dit boek. Het kwam steeds op me af: wie is tot deze dingen bekwaam? Op huisbezoek gaan, catechisatie geven. In ”Dienen in het ambt” wijst mijn meester van de basisschool erop dat Hij Die u roept, getrouw is. Dat de Heere Zelf in dit werk wil bijstaan. Ik vind het zo bijzonder dat ik aan het begin van een nieuwe taak onderwijs mocht krijgen van mijn oude meester. Daarom leek het mij heel mooi om je te interviewen voor deze Terdege.”
Lief voor kinderen
Van der Staaij bestudeert de foto’s van Van der Wilt heeft meegenomen nog eens goed. „Ongelooflijk dat je toen nog maar 25 was. In mijn ogen was je al een oudere meester. Wat ik me nog herinner? Dat ik een 7,5 kreeg voor een werkstuk over roofdieren. Ik had er nog voor naar Diergaarde Blijdorp gebeld en er een hoop tijd in gestopt. Toen kwam het terug met twee bladzijden aan rood commentaar. Kennelijk nam je je taak heel serieus.”
Van der Wilt schiet in de lach. „Jij was daar dus duidelijk niet tevreden mee. Ik heb er nu spijt van. Ik geef je alsnog een 8.”
„Vanmorgen heb ik mijn oudere zus Elly nog even gebeld”, vertelt Van der Staaij. „Zij heeft ook bij jou in de klas gezeten. Allebei hebben we dezelfde herinneringen: we vonden je een leuke meester én het was gezellig in de klas. Er hing een prettige en veilige sfeer.”
„Mijn moeder had me de opdracht gegeven om voor een fijne sfeer te zorgen”, antwoordt Van der Wilt. „Het eerste jaar had ik 42 leerlingen. Toen ik naar school ging, zei ze: „Wim, ben je lief voor die kinderen? School is hun hele leven.” Daar heb ik naar geluisterd.”
Van der Staaij: „Was dit je eerste baan?”
„Ja, ik ben vijftig jaar geleden in Vlaardingen begonnen. Ds. L. Huisman heeft mij aangenomen. Het gesprek vond plaats op een zaterdagmorgen. Per trein reisde ik naar Vlaardingen. Er bleek nog een sollicitant te zijn. Bij station Vlaardingen-West stapten we uit. De een moest bij de brievenbus, de ander bij het bushokje wachten totdat we opgehaald werden. Ik had meteen door dat ik een concurrent had en was zenuwachtig. Ik wilde graag uit militaire dienst blijven, omdat ik verkering had en graag wilde trouwen. Aan het eind van het gesprek vroeg ik of ik nog een proefles moest geven. Ds. Huisman en de aanwezige bestuursleden keken elkaar eens aan. Nee, dat was niet nodig. Ze gingen ervan uit dat we het lesgeven wel onder de knie hadden. Vervolgens vroegen ze of ik zin in de baan had. Het bleek dat ze twee leerkrachten nodig hadden. Mijn concurrent werd mijn collega. Het was een heel andere tijd. Na zes jaar kreeg ik bovenmeester Vogel in de klas op bezoek. Hij kwam kijken hoe ik het lesgeven deed.”
Lees het hele artikel in Terdege (nr. 13, 12 maart 2024).
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
