Marlijn was die zomervakantie veranderd. In die beruchte zomervakantie, tussen de eerste en de tweede klas, waarin zo veel leerlingen een soort metamorfose doormaken. Ik herken ze natuurlijk nog van het jaar ervoor, en toch zie je het gelijk: ze zijn veranderd.
Van kind naar puber. Van een meisje bij wie de moeder de kleren ’s morgens nog klaarlegt naar een jonge vrouw die zelf haar outfit kiest. De maillot werd een panty. De ballerina’s werden sneakers. De vlecht werd een knot.
Zo ook bij Marlijn. Ze leek wel een ander kind. In de eerste was ze zo lief geweest, zo gehoorzaam, zo bedeesd. Nu spijbelde ze. Nu zocht ze contact met jongens, rookte ze soms een stiekeme peuk en schokschouderde ze bij straf. „Je róókt”, zei ik tegen haar, toen ik haar na schooltijd bij het hek zag staan, de sigaret tussen haar vingers. „O, soms”, zei ze nonchalant, maar ik meen dat ze iets bloosde. Toen ik met moeder belde en we onze zorgen om Marlijn deelden, zei moeder: „Ze mag zich best losweken van mij, maar gaat dat altijd zo snel? Is dit normaal?” Soms kunnen moeders heel moeilijke vragen stellen aan mij, meisje van 37. „Het doet er niet zo toe wat normaal is”, antwoordde ik, wat nauwelijks een antwoord was. „Dit is Marlijn. Ik zal nog eens proberen met haar te praten.” Alhoewel ik niet de illusie had dat ik het puberpatroon bij Marlijn kon doorbreken, kunnen vreemde ogen soms wel meer dwingen. Ik boog me iets naar voren toen ze tegenover me zat, en ik zei, haast fluisterend: „Waar is de lieve Marlijn gebleven? Wie ben jij?” „Ik weet het niet”, zei Marlijn. „Ik weet het wel”, antwoordde ik, want ik geloof dat ik het ook echt wist. „Die lieve Marlijn is er nog steeds. Maar je vindt al het andere ook zo leuk. De jongens. Je mobiel. Alles.” Ze knikte met grote ogen, gretig. Ik geloof dat ik toen wat prekerig werd; zij haakte af en ik vervolgens ook. De samenvatting zou zijn: „Doe geen dingen waar je later spijt van krijgt.” Voor ze wegliep, zei ik: „Leg vanavond eens een briefje op het kussen van je moeder. Met wat lieve woorden erop.” Ze keek me aan. Knikte even, lief. Toen liep ze het lokaal uit. Het kind. Met een knotje. En op sneakers.
Gerjanne, moeder van vijf, en zestien jaar docente Nederlands op het vmbo, heeft vier hobby’s: schrijven, lezen, lezen en lezen.
