Gruttepieten, riep mijn moeder soms gefrustreerd als er iets mis ging in het gezin. Dat doe ik ook weleens, uit een soort jeugdsentiment. Mijn kopieergedrag bleef niet beperkt tot deze zelfverzonnen opmerking. Ik boots haar onbewust naar hartenlust na, merk ik steeds vaker. Hoera! Of toch niet?
Ik heb de beste moeder van de wereld. Ze is zorgzaam, invoelend, meelevend en staat altijd voor ons klaar. Maar elke dochter heeft een fase in haar leven waarin ze zich voorneemt het op sommige punten beslist anders te gaan doen dan haar moeder. Ook ik.
Als tiener had ik zelfs een zwarte lijst gemaakt van gedragingen die ik beslist niet vond kunnen bij mijn ouders. Helaas ben ik ’m kwijt, die lijst. Maar ik herinner me nog een aantal punten.
Zo zou ik nooit, maar dan ook nooit iets beloven aan mijn kinderen en het niet waarmaken. Want jongens, wat kon ik daar als kind boos om worden. En de vraag: „Hoe was het vandaag op school?” hoorde mijns inziens regelrecht in de prullenbak. Wat moet je daarop antwoorden? Kinderen verplichten om mee te gaan naar saaie familiebijeenkomsten? Geen denken aan. En zo ging het lijstje maar door.
Inmiddels zijn we toch zo’n twintig rijpe jaren verder en ik merk dat ik voor een deel net zo in elkaar steek als mijn moeder.
