Verkeerspolitie

Zo’n 99 procent van de weggebruikers gebruikt het wegdek, naar mijn oordeel, doorgaans op de juiste manier. Maar het is die ene procent wegpiraten waar ik me verschrikkelijk aan kan ergeren. Regelmatig speel ik voor hen op de snelweg voor alternatieve verkeersagent. Onze oosterburen en weekendrijders lijken het lesje rechts-blijven-rijden-tenzij-je-inhaalt te hebben overgeslagen. Geregeld tref ik hen zonder duidelijke reden op de middelste rijbaan. Mijn remedie bij extreem gedrag: even naast hen blijven rijden. Meer dan de helft snapt de hint en gaat rechts rijden.
Hardleerser zijn de bumperklevers. Vaak zijn het Skoda Octaviabestuurders die zich schuldig maken aan verkeersergernis nummer één. Ze kussen zonder reden mijn achterbumper, terwijl ik me met maximale snelheid voortbeweeg en geen enkele uitwijkmogelijkheid heb. Dan laat ik het gaspedaal net zolang los tot de bestuurder in de auto achter me zich realiseert dat-ie er op deze manier niet langs komt.
Dan zijn er nog de irrationele fi lerijders, die constant van rijbaan wisselen om iets sneller te zijn dan de rest. Vaak kan ik er alleen maar om lachen, omdat ze vaak halverwege hun verwoede pogingen de verkeerde rijbaan kiezen en ik ze lachend voorbijtuf. Maar soms, als ze me afsnijden en voor gevaarlijke situaties zorgen, probeer ik een refl ectiemomentje af te dwingen door achter hen te gaan rijden en telkens mee te wisselen van rijbaan. 
Overigens levert het verkeerspolitietje spelen me iedere keer weer een terecht standje op van mijn wijze vrouw. „Je hebt alleen jezelf ermee als je je zo druk maakt.”
Vlak na zo’n zelfverzonnen politieactie en de bijbehorende berisping rijdt een snelle Volvo met volle snelheid richting een Ford Ka die een inhaalpoging waagt. „Zulk gedrag slaat toch nergens op”, moppert mijn gebruikelijke bijrijder ontstemd. „Zo irritant, die remlichten.” Ik kan het alleen maar beamen. Maar besluit het gedrag te negeren. Voordat ik te veel van mijn slechte eigenschappen overdraag.