Ik was al wat ouder toen ik autorijlessen nam. Ik was geen gemakkelijke leerling, omdat ik steeds even wilde nadenken bij het nemen van beslissingen. Dát gaat nu juist niet in het verkeer. Dan moet je soms in een fractie van een seconde een beslissing nemen. Minstens één keer per les zei de instructeur: „Verwacht het onverwachte”.
Daaraan denk ik nog vaak. En dat is zéker nodig als je met mensen ‘van buiten de kerk’ in contact komt. „Verwacht het onverwachte!” Zo was het ook op een avond van onze twintigplusvereniging die afgelopen december een kerstdiner organiseerde. Elk lid mocht iemand ‘van buiten’ meenemen. In totaal waren er die avond 110 mensen. Geen stoel bleef onbezet. Na het hoofdgerecht mocht ik een meditatie houden. Ik probeerde het laagdrempelig te doen. De mensen luisterden goed, het was muisstil.
Na afloop zag ik een man staan. Hij keek mij aandachtig aan. Ik moedigde hem wat aan: „U mag gerust iets vragen, hoor!” De man dacht even na en antwoordde toen: „Zou u uw verhaal nog een keer kunnen vertellen, want ik was er net niet bij.” Daar sta je dan. Deze reactie had ik niet verwacht... Ik heb het kerstevangelie samengevat in één zin: De Zoon van God werd arm om straatarme zondaren rijk te maken. Uit de zaal klonk plotseling: „Én om rijke mensen arm te maken!” Die heeft het begrepen, dacht ik.
Ik liep terug naar mijn plaats. Onderweg werd mijn aandacht gevraagd. „Zeg meneer, is het waar dat het in het geloof gaat om liefhebben?” „Jawel”, antwoordde ik, „God liefhebben boven alles en je naasten als jezelf.” „Maar moet je dan ook je vijanden liefhebben?” Ik knikte. Hij schudde zijn hoofd: „Dat is echt belachelijk! Wie doet dat nou.”
Eenmaal aangekomen op mijn plaats wenkte de buurman mij. Ik dacht: vast een vraag over de meditatie. Nee dus. Hij fluisterde vlak bij mijn oor: „Ik heb het toetje al gezien. Lekker, hoor!” Ik besefte dat ik minstens drie keer het onverwachte niet had verwacht… Toen kwam de vierde keer. Een man met een lange paardenstaart deed een stap in mijn richting. Met zachte stem hoorde ik hem zeggen: „Wat vond ik dat een mooi verhaal. Bedankt hiervoor.” Die avond heb ik een les geleerd. Verwacht het onverwachte! Maar ook: de Heere werkt op Zijn, onverwachte manier. William Cowper dichtte:
God gaat Zijn ongekende gang
vol donkere majesteit,
Die in de zee Zijn voetstap plant
en op de wolken rijdt.
Uit grondeloze diepten put
Hij licht en vreugd`uit pijn.
Hij voert volmaakt Zijn plannen uit,
Zijn wil is souverein.
