Afgelopen vrijdag werden de tassen weer ingepakt. Bedden verschoond. De laatste was weggewassen. Aanrecht opgeruimd. Ik trok de stofzuiger er nog even door en toen waren we klaar om te gaan. Kachel naar beneden. Lampen uit. Ramen dicht. Alles op slot. Op naar het schip.
Het vaste ritueel voor de vakantie. Zodat we fijn weer opgeruimd thuis komen als alles goed gaat.
Geen vanzelfsprekendheid als je leest over oorlog en vluchtelingen. Wat zou ik inpakken als ik niet wist wanneer ik terug zou komen? Wat zou ik meenemen als ik niet wist hoe m’n huis er uit zou zien bij eventuele terugkomst? Ach dat voelt ook hypocriet, dat ik daar nog nooit over nagedacht heb. Oorlog is niet nieuw. Vluchtelingen ook niet. En nu, als het een klein beetje dichterbij komt, als het nieuws er vol van staat, denk ik daar over na. Niet dat de thuiskomst altijd zomaar een vanzelfsprekendheid was, maar toch.
Eenmaal aan boord, valt er toch een rust op me. De oorlog is niet vergeten. De mensen die huis en haard achtergelaten hebben ook niet. Maar dit is de plek die God ons gegeven heeft. Waar Hij een taak heeft neergelegd. Voor nu. Zorgen voor het gezin. De simpele handelingen als eten koken, opruimen, zorgen dat het gezellig blijft. Samen zorgen dat er geladen, gelost en gevaren wordt. Zorgen dat er ‘brood op de plank’ komt. En meer. Zodat we ook wat uit kunnen delen.
Het landschap trekt voorbij. De lucht verandert langzaam van licht naar donker. De zakkende zon kleurt met haar oranje gloed de horizon. Ik laat de pannen voor wat ze zijn en draai het fornuis wat zachter. Sjaal om, scheepsklompen aan en even naar buiten. Even ademhalen. Het monotone geluid van de motor. Het klotsende water. Een vogel die overvliegt trekt m’n blik omhoog. En ik besef: waar we ook zijn op deze wereld, in welk land dan ook, aan wal, aan boord: omhoog kijken kan altijd. Met je handen gevouwen, met je handen vol met werk. Onze hemelse Vader is erbij. Altijd.
