Popmuziek was zijn leven, zijn enige troost. Totdat hij als twintiger tot geloof kwam. Gerard Slurink (54) nam afscheid van zijn leven als popmuzikant, gooide zijn uitgebreide muziekcollectie in de vuilnisbak en emigreerde samen met zijn gezin naar Finland, waar hij nu nog steeds woont.
De beats, de gevoelvolle teksten over hoop en liefde, vallen en opstaan trokken aan hem als geen ander. Slurink weet ook nu nog precies te benoemen wat hem als tiener zo raakte in de popmuziek. Elpee na elpee vulde voor even een existentieel gevoel van leegte.
Hij groeit op in een hervormd gezin in Kampen. Als kind gaat hij al met tegenzin naar de kerk, vooral vanwege het lange stilzitten. Vanaf zijn dertiende begint hij zich inwendig te verzetten tegen het christelijke geloof, ontloopt catechisatie en slaat de Bijbel niet meer open. Hij wil zijn eigen gang gaan. De radio staat vrijwel non-stop aan in zijn kamer. De popmuziek geeft hem een goed gevoel. In zijn ogen zijn de teksten authentiek in het verwoorden van emoties. Ook het rebelse van de muziek spreekt hem aan. Hij vindt het prachtig dat de teksten tegen gevestigde systemen ingaat.
Hij begint met vrienden een schoolbandje. Andere bandjes volgen. Ook raakt hij betrokken bij het organiseren van popconcerten en loopt hij stad en land af voor evenementen. Popmuziek wordt zijn leven, zijn identiteit.
Dat verandert pas als hij eind de 20 is. Zijn vrouw komt dan tot geloof. Een stap waar Slurink maar moeilijk begrip voor kan opbrengen. „Ik probeerde het gesprek hierover te mijden. Maar andere christenen zochten mij op en lieten mij niet los, tegen mijn zin in. En mijn vrouw las mij voor uit de Bijbel of boeken die daarover spraken.” Langzaam maar zeker komt hij tot de ontdekking dat Hij God niet langer kan negeren. „Het besef kwam dat er werkelijk een God is aan Wie ik rekenschap moest afleggen.” Een periode van inwendige strijd volgt, waarin hij zich meer en meer realiseert dat hij zonder Christus verloren gaat.
