Wee de prediker die leuk wil zijn

Hoe vader eraan gekomen is, weet ik niet. Of hij ze überhaupt gelezen heeft, vraag ik me af. Als het erop aan komt was hij een man die een ernstige prediking voorstond. Van predikanten die de show willen stelen met grappen en grollen moest hij niets hebben. Wel waardeerde hij de humor in de preken van ds. Jac. van Dijk of in de schrijfsels van ds. H.G. Abma en ds. J.T. Doornenbal. Daarachter zat ook een diepe ernst. Henk de Jong, de auteur van genoemde boeken, die in 1973 op 54-jarige leeftijd plotseling overleed, was ooit kerkjournalist bij een aantal christelijke dagbladen, waaronder het Friesch Dagblad. Uit hoofde van zijn beroep bezocht hij tal van synodevergaderingen om er verslag van te doen. Hij was een verwoed verzamelaar van historische gegevens van kerken, kerkhoven, kerkdienaren en kerkvolk. In tegenstelling tot vele andere schrijvers was zijn toon nooit spottend, hij was geen kerkelijk conferencier. Het viel me op dat de recensie in het jeugdblad Daniel heel positief over zijn werk was. „Het zijn geen grappige anekdoten, zoals in de boekjes ”Peper en Zout” of ”Er gaat een dominee voorbij.” — er wordt in dit boekje een stuk historie gegeven.” Bert Klei, destijds kerkjournalist voor Trouw, zei dat wanneer collega’s na overleg een café binnenstapten, De Jong in geen velden of wegen te bekennen was. Met potlood en papier zat hij dan op het kerkhof, in een kerk of in een boekenzaak. De ene anekdote na de andere vloeide uit zijn pen. Zelf heb ik menigmaal iets uit zijn geschriften ontleend. Het zou niet moeilijk zijn vele voorbeelden uit zijn oeuvre te geven die een schaterlach of op z’n minst een glimlach tevoorschijn te roepen. Maar ook uit eigen ervaring is dat mogelijk. Ik noem slechts een enkel voorbeeld. Een aantal jaren geleden werd ik gevraagd vóór de preek —in onze grootste havenstad— een kindermomentje te houden. Hoewel ik daar niet van houd, heb ik het toch gedaan. Ik kwam van de preekstoel af en in plaats dat ik een woord ter inleiding voor de tekst hield, ging ik met de kleine kinderen in gesprek. Een knulletje kwam aangelopen en bleef met de handen in de zakken op afstand staan. „Kom er ook maar bij, jongen”, zei ik. Het joch liep verder en riep dwars door de kerk dat hij naar het toilet moest, maar dan op een zodanige platte wijze dat ik het hier niet herhaal. Groot gelach in de kerk was het gevolg. Ik hoop van harte dat de woordbediening er geen schade van heeft ondervonden. Een mens komt immers niet onder het woord voor werelds vermaak maar om de Heere te ontmoeten. Wee de prediker die leuk wil zijn. Jacobus Hondius schrijft in zijn ”Swart register van duysent sonden”: „Zondigen zodanige mensen, die predikant zijnde, nochtans in het prediken of catechiseren wel zulke gesten en mijnen (gebaren en gezichten) waardoor anderen tot lachen worden verwekt, hetwelk in zulke heilige zaken niet betaamt en niet overeenkomt met deftigheid die Paulus in een leraar vereist.” Ik eindig met een citaat van Henk de Jong. In het hoofdstuk ”De lachende gemeente” lezen we naast allerlei aparte voorvallen: „Humor is in de grond van de zaak ernst. Aangaande de prediking van dr. Aloys Henhofer, honderd jaar geleden een karakteristieke domineesfiguur op het Duitse platteland, is getuigd: „Vaak lachte de gemeente, maar het was een lachen vol heilige ernst, misschien was er meer ernst in dit lachen dan in het schreien van vele sentimentele stadsmensen.” _Ds. M. van Kooten, Elspeet_

Wee de prediker die leuk wil zijn

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Wee de prediker die leuk wil zijn

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram