Weg wereld

Ik zie een klein grijs mutsje, een roze fluwelen rugje. Ze houden elkaars hand stevig vast en lopen naar de hal van de kerk. Twee kleine zusjes. Met twee jassen in mijn hand heb ik het nakijken. Grote zus heeft met kleine zus afgesproken dat ze mee kan naar de Sabbath school. Ik vraag me af of dat goed gaat. Mercy is nog maar drie. Ik wacht in de hal. Dit keer ga ik wat dichter bij het kamertje zitten waar de kleintjes Sabbath school hebben, voor het geval Mercy er spoedig weer uitkomt. Ik hoor Grace haar vers opzeggen. Ze begint, maar dan stopt ze. ‘Ik zeg het wel even samen met Mercy op. Ze zal een beetje verlegen zijn als ze het alleen op moet zeggen’, zegt ze. Langzaam vervolgt ze het vers. Een heel zacht stemmetje doet mee. Ik had niet gedacht dat ik kon meeluisteren, maar leuk vind ik het wel! Ik maak me een alleen beetje zorgen: zou Grace te veel tijd innemen? Mercy die voor de eerste keer meegaat en gelijk maar een psalm opzegt ... Ik moet er van binnen wel een beetje om lachen. Na een halfuur komen de kinderen de hal binnen. Mercy lacht trots naar me. Zij en Grace gaan op de stoelen zitten. Aan het einde van de Sabbath school wordt er nog gezongen en gebeden met elkaar. Mercy zit naast Grace. Twee kleine Campbells op de Sabbath school waar hun lieve daddy jaren onderwijzer was. Daar in die hal zitten nu zijn twee lieve meisjes. Wat was hij gek met hen. En wat waren zij gek met hem. ‘Houdt papa nog wel van ons?’ vraagt Grace me soms. Blijdschap en verdriet... Ze vloeien door elkaar heen. Wie had dit ooit kunnen weten toen we in de pastorie van Staffin woonden? John had het zo goed naar zijn zin in Staffin. Ik had het gevoel dat hij er nooit meer weg zou gaan. Maar de Heere had een ander plan. Tot hogere dienst geroepen. De Communion Season is weer voorbij. Het gemis was dit keer ontzettend groot. Was het omdat Johns broer voorzanger was? Hij lijkt het meest op John. Was het omdat ik juist op die bijzondere dagen zo graag samen had willen zijn? En toen kwam die maandagmiddag ... Alles leek mis te gaan. De beker melk viel op de grond. Mercy had een ongelukje. De was in de wasmachine was net klaar. Een plant viel om op de vloerbedekking. En toen Mercy lekker bij me op schoot zat tijdens het voorlezen en het eerst warm op m'n schoot voelde en toen vooral nat ...Toen zei ik helemaal niets meer. Want ik wist dat als ik iets zou zeggen, het niets goeds zou zijn. Boos ...? vroeg ik mezelf vertwijfeld af. Opstandig ...? ‘Is het niet gewoon diep verdriet?’ vroeg een lieve vriendin 's avonds aan me. ‘Ja dat is het’, antwoordde ik. Het leven gaat door. Ik sprak met iemand die een geliefde verloren had in mei 2023. Ik rekende even terug. ‘Dat is nog niet zo lang geleden’, zei ik. Toen realiseerde ik me: in diezelfde tijd is mijn lieve John ook heengegaan. Het voelt zo kort geleden! Ik ben mensen tegengekomen die wat vragend naar me keken. Voorzichtig kwam het eruit: ‘Zou rouwtherapie niet iets voor je zijn?’ Ik wist het: de tijd is gekomen dat ik niet meer over mijn verdriet kan praten. Ik moet weer normaal zijn. Niet verdrietig, o nee, niet verdrietig zijn. Als je blij bent en het goed met je gaat, ben je een wenselijke gesprekspartner. Daarom praat ik het allerliefst met andere weduwen. Het zijn altijd oude vrouwen. Ik weet dat er in Nederland ook jonge zijn. Mijn hart gaat naar hen uit. Ik denk zo vaak aan hen. Als ik dan praat met iemand die al jaren weduwe is, dan zie ik dat er nog altijd tranen in haar ogen staan. En dan voel ik zo’n band, zo’n klik; we zijn samen in ons verdriet, al is het maar voor een paar minuten. Wij begrijpen elkaar! Rouwen. Zo’n eenzame weg… En als tijd voorbijgaat, wordt een nare opmerking je soms niet bespaard. Omdat een ander niet beseft dat een gewond hart zo heel erg weinig aankan. Zelfs een klein voorval kan ‘tip you over the edge’! Werp al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u. Werpen? Vastgeklemd in de handen houden! ‘Neem het van me af, Heere. Ruk het van me af, want ik kan het maar niet loslaten.’ Rouwen. Het maakt een mens zo kwetsbaar. Was je eerst bezet met de dingen van de eeuwigheid, nu zijn ze werkelijkheid geworden: Het leven is een damp, de dood wenkt ieder uur. Een gedichtje komt in me op: Weg wereld, weg schatten, gij kunt niet bevatten, hoe rijk dat ik ben. 'k heb alles verloren, maar Jezus verkoren, Wiens eigen ik ben. Ja, weg wereld, weg mode, weg make-up, weg wereldgelijkvormigheid. Leeg is het, uiterst leeg. Weg leeg gelach ... Dan maar wat bedrukt over de aarde gaan. Die hier bedrukt met tranen zaait. zal juichen als hij vruchten maait Als het zo maar mag zijn! Daniëlle Campbell-Vogelaar bleef met haar dochtertjes Grace en Mercy achter, toen haar man, de Schotse dominee John Campbell, na een operatie in 2023 overleed.

Weg wereld

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Weg wereld

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram