Veel echtparen blijven kinderloos, hoewel zij dat graag anders hadden gezien. Het verdriet daarover blijft, een leven lang. Openheid loont. ”Natuurlijk steekt het dat je het zelf niet zult meemaken, maar ik vond het bijzonder dat m’n schoonzus me vroeg mee te gaan toen ze een twintigwekenecho kreeg.”
Albert (49) en Ruth van Schothorst (46) uit Bodegraven hebben zware jaren achter de rug. Ze leerden daarin om samen verder te gaan. Zonder kinderen. „Het verdriet blijft en dat steekt regelmatig de kop op, maar het is de weg die Heere met ons gaat. Hij verandert nooit en is goed voor ons, in goede én in moeilijke tijden.”
Het echtpaar, inmiddels 25 jaar samen, heeft van het allereerste begin zijn worstelingen en vragen gedeeld met vrienden en familieleden. „Toen we trouwden was het vanzelfsprekender dan nu dat er snel kinderen kwamen. We zagen ernaar uit. Ik was het ‘moederen’ gewend”, vertelt Ruth. „In ons gezin met zeven kinderen was ik de oudste. Albert heeft negen broers en zussen.”
Na zeven jaar, in 1999, was Ruth zwanger, maar was al snel duidelijk dat er iets niet goed was. „In het ziekenhuis bleek dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Er was sprake van een levensgevaarlijke situatie en ik moest direct een operatie ondergaan.”
