Ik voelde me weer even een beetje als een kind vlak voor zijn verjaardag. Vol spanning aan het afwachten. Nachtjes tellen. Fantaseren over hoe het zou zijn als het er eenmaal is. Eigenlijk niet kunnen wachten. Erover dromen.
Het was er allemaal. Reikhalzend uitkijken naar…. onze container!
Ongeveer vijf maanden terug ben ik voor het laatst mijn eigen bed uit gerold. In de tussentijd hebben we drie andere bedden gehad, maar geen ervan was zo fijn als ons eigen bed.
Maar niet alleen ons bed zat in de container. Ons thuis zat in de container. Onbereikbaar ver weg. Voor de kinderen was dat best wel eens lastig. Niet je eigen fiets, niet je eigen speelgoed, zelfs niet alle knuffels. Alles was ingepakt.
En wat we nog in Nederland kochten, kon niet mee. De container zat dicht, de koffers waren vol. Dus hebben we in die maanden geleerd om te leven met dat wat we wel hadden. Gelukkig woonden we op een camping waar de kinderen naar hartelust konden spelen.
Het was ook een wijze les. Je hebt niet veel nodig om te kunnen leven, maar wees er tevreden mee…
Toen we eindelijk konden gaan, wilden de kinderen haast niet meer mee. Wonen op de boerencamping was veel te leuk! De ritjes met de huifkar worden nog steeds gemist.
Eenmaal in Canada begon het laatste wachten. En de laatste loodjes wegen het zwaarst. Gelukkig was ons huis ingericht met geleende basisbenodigdheden uit iemands camper. Het had ook wel weer wat avontuurlijks, kamperen in je eigen nieuwe huis.
Maar na zes weken is het leuke daar wel van af. De baby lag nou niet echt lekker in zijn campingbedje en liet dat duidelijk merken ’s nachts. De meiden waren in een andere omgeving zonder hun eigen spullen en moesten ook erg wennen.
Ja, er was een groot uitkijken naar dat ene, grote pakket. Een 20-voeter, met een hele hoop kleine pakketjes erin. Ons thuis dat naar ons huis kwam.
Eindelijk diende de dag zich aan dat het pakket zou arriveren. Hulptroepen waren aangerukt om ons te helpen. En dat was maar goed ook. Wat een dozen, wat een spullen kwamen er uit.
Wat voelde ik me rijk! Wat hebben we hier lang op gewacht.
Wat is het heerlijk om op de bekende –hier begon alles– bank te ploffen, om de kinderen weer met hun poppen te zien spelen en om ’s avonds moe, maar zeer voldaan ons eigen bed in te rollen.
Het meest bijzondere was toch wel om onze kleine Joshua in zijn bedje te leggen.
Voor het eerst in zijn eigen bedje, want hij is inmiddels uit de wieg gegroeid.
Welkom thuis!
Corlinde van den Top-Boogaard emigreerde met haar man en hun drie kinderen naar Canada.
