Wonder

Zelf ben ik ook plat komen te liggen. Angstig wachtte ik het moment af dat Daniël het te pakken zou krijgen. Hoe ik hem ook uit mijn buurt probeerde te houden, om besmetting te voorkomen, hij verliet geen moment mijn zijde. Als een trouw hondje zat hij, strak tegen mij aan gedrukt, op mijn bed. Hij wilde zelfs niet naar beneden om te eten.

Op een gegeven moment zat hij mij fronsend op te nemen en zei; “Je lijkt wel op een oma Dino!” Haha, hebben jullie ooit zo’n geweldig compliment gekregen? Of zou het geen compliment zijn geweest? Na een tijdje staren, bedacht hij opeens wat er anders was aan mij en zette hij een vuurwerkbril op mijn neus. Met een opgeluchte zucht zei hij: ”Zo, nu heb je een bril.”

Ik ga in gedachten even terug naar januari 2018. Elke keer als ik dat doe, verwonder ik mij erover hoe ontzettend goed het nu met Daniël gaat. Hij is zoveel sterker geworden en heeft een veel betere weerstand. Dat het ene na het andere virus aan hem voorbijgaat is niets minder dan een wonder. Wij ervaren overduidelijk dat God hem beschermt. Ik zie opnieuw voor mij hoe slecht Daniël er een jaar geleden aan toe was. Hoe verzwakt en mager hij was. Ik herinner mij de ernstige zorgen die wij, in de wintermaanden, om hem hadden. De gesprekken die wij met zijn artsen hadden over een eventuele plaatsing van een Peg-sonde. Ik zie ons in gedachten weer zitten op de spoedeisende hulp, vanwege een dreigende uitdroging. Helder staan de zorgen rondom zijn stagnerende ontwikkeling, mij voor ogen. Hij was puur aan het overleven. Ik voel de spanning weer opkomen als ik aan deze zware periode terugdenk.

Achteraf gezien was de spanning te veel en waren de zorgen te groot. Die dagelijks terugkerende angst of Daniël wel zou gaan eten en drinken hebben een zware wissel getrokken. Net toen wij dachten dat we het ergste achter de rug hadden, kreeg hij de waterpokken. In zijn mond! En dat terwijl hij al maanden nauwelijks at en dronk. Gelukkig was dat de afsluiter van de zes maanden durende periode van ziek-zijn en knapte hij daarna langzaam op. Maanden later kwam de spanning er bij mij pas uit. Het duurde even voordat ik doorhad dat de klachten die ik had, voortkwamen uit de lange periode van stress en slechte nachtrust.

We zijn inmiddels tien maanden verder. In die tijd is Daniël hooguit een dagje wat koortsig geweest en een beetje verkouden. Er is in al die maanden geen dag geweest dat hij stopte met eten of drinken. Wij vinden dat echt een wonder. Het zal nog wel even duren voordat wij onze angsten helemaal kwijt zijn, maar in vertrouwen dat God voor hem zorgt mogen wij het steeds een beetje meer loslaten.

Rita

Wonder

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Wonder

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram