‘Schiet je wel een beetje op?’ roept schipper door het open raam naar binnen. Ik sta in de badkamer de twee jongste dames te douchen. Wens één van het lijstje dat de dames al hadden sinds de kerstvakantie is vandaag vervuld: spelen in het ruim met zand.
Droog weer en een klein zonnetje, en niet te vergeten een ruim vol zand maakte dat mogelijk. Maar spelen in het zand, rennen over de hopen, op je buik er van afglijden, gooien met handen vol... dat betekent douchen!
Maar goed, ik moet dus opschieten. Nu douchen we nooit lang aan boord. De watervoorraad is beperkt, dus het is altijd: afspoelen, kraan uit, inzepen, kraan aan en afspoelen. En dan schiet het door m’n hoofd: ‘natuurlijk, het water!’ De paar kuub water die we mee kunnen nemen op ons scheepje slinkt nu we met een heel gezinnetje aan boord leven in de vakantie heel wat harder dan wanneer alleen de schipper en zijn matroos aan boord zijn. De waterpeilstok staat erg laag, dus we maken wat extra vaart met douchen. Het blijft een gek gegeven: op het water, zonder water.
Het lijstje van de dames bestond verder uit: over boord zwemmen met een zwemvest aan, en spelen in het ruim met water als papa stilligt. Mijn lijstje was iets korter: een reisje België. Want ik wilde én weer eens naar een Belgische kringwinkel (oftewel kringloop) én een bakje préparé halen bij de slager. Want echt: als je een beetje houdt van filét americain, oei dan ga je ook echt verzot (laten we het dan maar gelijk een beetje Belgisch houden) zijn op hun variant! Jaren kwamen we wekelijks in België, maar sinds we dichterbij varen voor de kinderen is het lang geleden. En er zit schot in m’n wens, want we zijn onderweg naar België! Ik loop me al twee dagen te verkneuteren.
’s Avonds laat meren we aan in de stad Lier. Een mooie kade naast het schip waar prima de auto af kan. Helemaal top! ’s Nachts om half vier schrik ik wakker. Ze gingen vroeg lossen hadden ze gezegd. Maar dit is gewoon wel heel ernstig vroeg. Nog voor het ontbijt is het schip leeg, gaan de touwen los en kunnen we weer gaan. Het reisje België. Wat een bak!
We hebben goede aansluiting wat betreft de volgende reis, dus geen tijd om te rustig aan te doen. Ik sta die ochtend met spa blauw m’n tanden te poetsen, want het laatste restje water kwam uit de kraan lopen toen ik koffie ging zetten. Altijd flessen water aan boord, dat leer je wel als schippersvrouw.
We moeten nog even geladen worden, voor we kunnen gaan bunkeren en zowel water- als gasolietanks weer vollopen. Er waait een fris windje, en af en toe valt er een drup. Schipper staat buiten bij het laden, en ik zit lekker beschut in de stuurhut achter het roer. We laden heel fijn zand, en het stuift alle kanten op! Alles zit er onder. Eenmaal vol laat ik het schip even drijven zodat schipper het schip af kan spuiten. Inmiddels is het druppen over gegaan in een flinke bui. ‘Zal ik hem even de rivier opvaren?’ komt hij even later vragen in de stuurhut. Normaal was het eerst douchen en dan verder. Dat is nu geen optie. ‘Ik hou ‘m nog wel even zo’, is mijn antwoord. Dan wordt er rap uitgekleed, en springt meneer in z’n boxer overboord. Even een paar keer kopje onder en het meeste zand is afgespoeld.
Toch ben ik blij als hij de volgende dag na het bunkeren weer kan douchen, en ik ons bed kan wassen. Hij heeft in ieder geval iets van het wensenlijstje gedaan. Zwemmen over boord. Alleen dan zonder zwemvest.
