Ze had een plan. Tamara heette ze. Een plan voor alles wat met de bevalling te maken had. Ze zou weeën herkennen als zachte golfbewegingen die kwamen en gingen. Ze zou ze voelen, het zou pijn doen, maar ze zou het toelaten, omarmen, positief benaderen. „Ik heb er echt zin in”, voegde ze er nog lachend aan toe. „Mooi”, reageerde ik. Of het helemaal realistisch was, betwijfelde ik.
Ik peilde hoe ze dacht over hoe lang het kon duren, over wat als de pijn minder zacht was dan ze zich nu voorstelde. Ik was er niet op uit om haar de moed te ontnemen, maar ik prikkelde wel een beetje. Ik vroeg haar wat ze zou doen om in een heftiger scenario toch positief te blijven, wat ze dan van haar man, van mij of mijn collega’s nodig zou hebben. En ik vroeg haar dat nog aan haar plan toe te voegen. „Prima”, zei ze, „voor de zekerheid dan, maar ik denk niet dat het nodig is.”
Zaterdagavond 23.00 uur belde ze mij. Ze had weeën, heel duidelijk en heel regelmatig. Ik reed naar haar huis en in de woonkamer vond ik haar, kaarsjes op van tevoren geregisseerde plekken en muziek van de bevallingsplaylist aan. Neuriënd zat ze op een fitnessbal. Ze deed het goed en helemaal volgens plan. Tot opeens, tijdens een wee, pats, haar vliezen braken. Dat veranderde alles. De weeën werden intenser, langer, frequenter, de druk op de bekkenbodem veranderde; behalve buikpijn kwam er nu ook rugpijn. En toen redde ze het niet meer. „Kan die muziek uit”, snauwde ze de ruimte in, tegen niemand eigenlijk. En ik wist het, ik wist dat dit moment ging komen. Vrijwel altijd komt het. Een moment dat je denkt: ik kan dit niet, ik wil ook niet meer, hoe moet ik dit doen? En ik hielp haar, wee na wee haalde ik haar terug uit de paniek naar de rust van voelen en meegaan, van een weer ritmische ademhaling. Uiteindelijk beviel ze thuis van een gezonde zoon.
Een paar dagen later vroeg ik haar: „Hoe kijk je terug op de bevalling?” „Heel goed”, zei ze. „Ik voelde me zo krachtig, ook in de heftigste momenten nog steeds zo vol vertrouwen in mezelf, in het proces en in de mensen om mij heen.”
En ik dacht: yes, je hebt toch steeds het gevoel gehouden het zelf te doen en te kunnen. Dan ben ik zo tevreden en dankbaar, en denk ik: missie geslaagd.
Henrieke de Wit is verloskundige en moeder van drie. Blogt op terdege.nl over het wel en wee rond bevallen.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
