Zo is het om op een schippersinternaat te wonen

Twee opzetzwembaden bieden uitkomst aan de kinderen die deze bloedhete woensdagmiddag verkoeling zoeken. Het gelach, gegil en gespetter is niet van de lucht. Af en toe wisselen de kids een frisse duik in het water af met een sprong op de trampoline. Met druipende haren komen ze soms even het pand van het schippersinternaat, op zoek naar een toilet, of een versnapering. Marit (11) en Martine (9) hebben ervoor gekozen om iets anders te doen. Zij zitten binnen aan de eettafel te knutselen. Het is er lekker koel, dankzij de airco. De meiden zoeken elkaars gezelschap wel vaker op. Vroeger sliepen ze zelfs op dezelfde kamer. Nu spelen ze nog vaak samen. Hun groep op de vierde verdieping van het schippersinternaat heet de Stuurhut. Er wonen daar zo’n tien kinderen in de basisschoolleeftijd. De jongste is zes, de oudste twaalf. Er zijn maar liefst vijf groepen zoals de Stuurhut in het hoofdgebouw van het Dordrechtse internaat. Stuk voor stuk wonen er basisschoolkinderen. Daarnaast zijn er nog twee groepen waar tieners wonen. Goed voor zo’n zeventig kinderen in totaal. „De meeste kinderen hebben familieleden of vrienden op deze groep. Daar houden we rekening mee bij het maken van de groepen”, legt Caroline Veldhuizen uit. Ze werkt al zeven jaar als juf op het schippersinternaat. Hoe zijzelf hier terecht is gekomen? „Ik heb in het laatste jaar van mijn opleiding sociaal agogisch werk stagelopen bij dit internaat. Daarna ben ik nooit meer weggegaan. Het is heel bijzonder om hier te werken, omdat je zo dicht bij de kinderen staat. We zorgen dag en nacht voor hen en bouwen daardoor een speciale band met hen op. Dat vind ik echt genieten, dat je ze zo goed leert kennen.” >„We zorgen dag en nacht voor de kinderen en bouwen daardoor een speciale band met hen op. Dat vind ik echt genieten” Haar collega Melissa Schipper, schippersdochter van origine: „Op school vertonen kinderen soms sociaal gewenst gedrag, hier laten ze zich meer gaan. Zo krijg je als juf een blik in het hoofd en hart van het kind.” De twee werken het merendeel van de week op het internaat en doen afwisselend dag- en nachtdiensten bij de Stuurhut. Caroline: „De nachten zijn meestal heel rustig. Dan slapen we zelf ook. Behalve als er een kind uit bed komt, net als dat ze thuis zouden doen. Ze dromen weleens eng, of zijn bijvoorbeeld bang als het onweert.” Overdag, als de kinderen op school zijn, is er slechts één juf of meester aanwezig. Die heeft dan tijd voor onder meer de administratie en het schoonmaakwerk. Pas rond de middag stromen er meer binnen. :::inline_article 1::: ## Heimwee Was het vroeger zo dat kinderen op het internaat soms weken achtereen hun ouders niet zagen, dat is verleden tijd. Nu gaat het internaat vrijwel altijd in het weekend dicht. Waardoor dat veranderd is? Caroline: „Ik denk dat de ouders met binnenvaartschepen minder ver weg varen dan vroeger. Daarnaast is het normaler geworden om ook grote afstanden te rijden naar Dordrecht om een kind op te halen. Ouders rijden gerust vier uur heen en vier uur terug, als dat betekent dat hun zoon of dochter het weekend bij hen kan zijn.” Kinderen zijn welkom op het internaat vanaf zes jaar. Tot die tijd blijven ze meestal volledig bij hun ouders op het schip. Het kan best even slikken zijn voor een zesjarige om doordeweek ineens ergens anders dan aan boord te moeten gaan wonen. Melissa: „Het helpt dat ze voor die tijd hier al af en toe komen logeren, om te wennen. Wel zien we dat de kleintjes vaak heimwee hebben. Ook sommige oudere kinderen hebben daar last van. Dat kun je niet wegnemen. We proberen hen hierin zo goed mogelijk te begeleiden. Als ze ouder worden, zie je dat ze het gemis beter kunnen relativeren, of even kunnen parkeren.” :::photo_gallery 1::: Het voordeel is dat er genoeg te doen is in en om het internaat. Die afleiding helpt de kinderen in elk geval overdag om hun gedachten te verzetten. Zo hebben ze op hun kamer hun eigen speelgoed. Beneden is er een bibliotheek en een goed gevulde speelruimte. Buiten zijn de mogelijkheden helemaal groot: er zijn schommels en klimrekken, er is een glijbaan en een kabelbaan. Kinderen die een zwemdiploma hebben, kunnen met bootjes varen op een brede sloot. Er zijn fietsen, steps, skelters en ballen. Een waterbaan op het speelveld voor de jongere kinderen is voorzien van sluizen en boten. Caroline: „Klasgenoten van onze internaatkinderen komen hier uit school graag spelen, dat snap je.” ## Minimaatschappij Melissa en Caroline geven een rondleiding door het gebouw van vier etages hoog. Het pand functioneert als een kleine, op zichzelf staande maatschappij. Zo is er een wasserij, waar de groepsleiding alle was van die dag naartoe brengt: handdoeken, washanden, kleding, beddengoed. Huishoudelijk medewerkers zorgen dat die enorme hoeveelheid was elke dag weer schoon en gevouwen klaarligt, zodat de groepleiding die alleen nog mee naar boven hoeft te nemen. Hoe ze weten welke kleding van welk kind is? Melissa: „Elk kind heeft een eigen kledingnummer. Dat nummer zit in hun kleren gestreken of genaaid en kennen wij uit ons hoofd.” Caroline, met een lach: „Als je ons ’s nachts wakker maakt en overhoort, weten we meteen wie welk nummer heeft.” In de keuken zijn twee koks aan het werk. Dampende kippenpoten liggen te bakken in de oven, samen met aardappelsmiley’s. Helemaal klaar is de maaltijd nog niet, maar elk kind dat langsloopt krijgt meteen trek van de heerlijke geur. Loop je vanaf de keuken verder het gebouw in, dan kom je langs de werkplaats: een flinke ruimte vol gereedschap. Geschikt om vrijwel elke type onderhoud in het pand mee aan te pakken. Aan het einde van de gang bevindt zich de bibliotheek, met een lange wand vol boeken, gerangschikt op leeftijd en categorie. In deze ruimte is Dorothea van de Berg (50) aan het werk, de juf die door het internaat ingehuurd wordt om creatieve middagen te verzorgen. „Ik ben zelf ook een schipperskind geweest”, vertelt ze. „Ik heb in ditzelfde gebouw gewoond. Het was een mooie tijd, maar wat heb ik een heimwee gehad. Het is ook al vierenveertig jaar geleden toen ik hier binnenkwam en in die tijd zag je je ouders soms zes weken achter elkaar niet.” Ze kan zich goed inleven in de kinderen, maar is tegelijkertijd blij dat de tijden veranderd zijn. „Bepaalde dingen vond ik niet leuk, zoals de strenge regels. Gelukkig gaat het er nu anders aan toe dan toen.” Na het bezoekje aan de bibliotheek lopen Caroline en Melissa weer de zes trappen naar boven op, naar ‘hun’ derde verdieping. „Goed voor je conditie dit”, grinnikt Caroline. „Als je die trappen elke dag een paar keer op- en afloopt, heb je geen sportschool meer nodig.” ## Ouderrol Hoe is dat, negen kinderen tegelijk helpen als ze uit school komen? Het is een kwestie van je aandacht goed verdelen, vertelt Caroline. „De een help je met huiswerk, de ander wil iets kwijt over school, een derde heeft ruzie gehad en zoekt je advies. Dat soort dingen. De kinderen hebben behoefte om zich te uiten.” De kleintjes hebben meer verzorging nodig dan de grotere kinderen. „Zij hebben bijvoorbeeld vaker te maken met heimwee. Ook kunnen ze soms nog niet zelfstandig douchen.” De groteren kunnen weer vaker hulp gebruiken bij hun huiswerk, of willen even hun verhaal kwijt. Op een bepaalde manier vervullen Caroline en Melissa een soort ouderrol, zeggen ze. Caroline: „Soms willen de kinderen knuffelen of bij me op schoot zitten. Of ze zeggen: „Ik vind u lief, juf.” Aan tafel is het vaak een strijd wie er naast me mag zitten. Dat zijn de mooie dingen van ons werk.” >„Aan tafel is het vaak een strijd wie er naast me mag zitten” Heeft het voor schipperskinderen nadelen om op een internaat te wonen? Caroline: „Soms heeft een kind zo onwijs veel heimwee, dat het er somber van wordt.” Voordelen zijn er echter ook. „Vaak zijn de kinderen al heel snel zelfstandig. Ze smeren zelf hun brood en kleden zich al jong zelf aan. En ze zijn flexibel en gewend aan reuring om zich heen.” ## Kletsen Een paar kinderen komen binnenlopen met een ijsje in de hand en laten dat trots aan de juffen zien. Als de kleine Jesse het zijne heeft opgesmikkeld, komt hij nog een keer terug voor een knuffel en wat aandacht. Met zachte hand leidt Caroline hem weg en geeft hem wat te doen. De meeste kinderen krijgen zo langzamerhand trek, want het loopt al tegen vijf uur. „Wat eten we?” wordt er hier en daar nieuwsgierig gevraagd. Even snel in de pannen loeren, is er op het internaat niet bij, want die bevinden zich drie verdiepingen lager, in de grote keuken, waar het eten inmiddels verdeeld wordt in groepsporties. Nog even, en de dag is voorbij voor de Dordrechtse schipperskinderen, vertellen Melissa en Caroline. De laatste: „We hanteren een vrij strak schema. Als we straks gegeten hebben, is er voor de kleintjes gelegenheid om te douchen. En dan is het alweer tijd voor de avondsluiting, want de jongsten willen we het liefst om zeven uur op bed hebben. Die zijn dan echt moe.” Overigens vallen ze dan niet allemaal meteen zoet in slaap, lachen de begeleidsters. „Sommigen liggen nog een tijdje stiekem te kletsen met hun kamergenoten. Anderen komen uit bed om te vertellen dat ze niet kunnen slapen, of willen nog even plassen.” Wat ze dan doen? Caroline: „Af en toe moeten we streng zijn, anders zouden sommigen nooit gaan slapen.” Maar boos worden ze zelden. Want, weten ze, er is vaak een reden waarom een kind zich op een bepaalde manier gedraagt. En een gesprekje is veel heilzamer dan straffen. De vriendinnen Marit en Martine ruimen zo vlak voor het eten vast hun knutselspullen op van de eettafel. Daarna laten ze de slaapkamer zien van Marit en haar nichtje Zara (12). De meiden hebben hun hoogslapers tegen elkaar aangeduwd. Onder hun bedden is een bureautje, waarop wat persoonlijke spullen staan, zoals een foto van thuis. Gezellig, een kamer delen met je nichtje, vindt Marit. Al moet ze opbiechten dat er niks gaat boven thuis zijn. „Want hoe leuk het internaat ook is, het liefst ben ik toch bij mama.” :::kader 1::: :::kader 2::: :::kader 3:::

Zo is het om op een schippersinternaat te wonen

Ontvang onze nieuwsbrief

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons