De nieuwe week is weer begonnen. Gisteren al natuurlijk. Voor ons was het bijzonder: weer mochten we meeluisteren met onze eigen gemeente, maar sinds gisteren was het ook mogelijk om mee te kijken.
Dat is natuurlijk niet het belangrijkste, maar toch is het fijn. De eigen kerk, onze eigen predikant – toch even heel vertrouwd. Goed ook om weer even stil te staan bij wat echt belangrijk is. Want zelfs in onze lockdown, in onze afzondering, verdwijnt soms zomaar naar de achtergrond wat er in deze wereld aan het gebeuren is. Hoeveel zieken er zijn, hoeveel mensen al overleden. Dan verdwijnt dat naar de achtergrond in de dagelijkse bezigheden.
In de preek werd de tekst aangehaald uit Hosea 2:10 ‘En Ik zal doen ophouden al haar vrolijkheid, haar feesten, haar nieuwe maanden, en haar sabbatten, ja, al haar gezette hoogtijden.’
En dat is toch ook wel wat nu gebeurt: alle voorbereidingen voor feesten, festivals, concerten; en ja, ook onze paasvieringen. Door Corona wordt alles afgelast. En, hoe we deze tijd ook willen noemen, het heeft ons in ieder geval wat te zeggen. En dat is dan ook de vraag: waar brengt deze tijd ons?
In de tweede dienst werd weer een begin gemaakt met de behandeling van de Heidelbergse Catechismus, zondag 1. En dan is het ook voor ons belangrijk dat onze enige troost in leven en sterven alleen in Jezus Christus te vinden is…
Voor onze kinderen was het heel fijn om ook op deze manier met thuis verbonden te zijn. Na kerktijd met onze buurtjes een zelfgebakken chocoladetaart opeten bij de koffie, heerlijk!
Foto: wachten tot de dienst begint…
