Zwagers ds. Maas en ds. Westland: Wij zijn zo klassiek als wat

Toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten, hadden ze, ondanks het leeftijdsverschil van vijftien jaar, meteen een klik. Die is er tussen de zwagers Maas en Westland altijd gebleven. „Wij zijn zo klassiek als wat. Maar we willen het Evangelie wel eigentijds verwoorden.”

Het was op een Goede Vrijdag, nu zeventien jaar geleden, dat ze elkaar voor het eerst zagen. Ds. M. (Michel) Maas (52): „Ik was predikant in mijn eerste gemeente, Hellouw. Jij had verkering met Cora, de zus van mijn vrouw Anita. Jullie kwamen bij ons op bezoek, ook omdat er in familieverband iets geregeld moest worden. We hadden eigenlijk meteen een klik.” Ds. W.J. (Wijgert) Westland : „Ik was net aan mijn studie theologie begonnen. Dat gaf natuurlijk direct gespreksstof. Maar dat was het niet alleen. Ook qua karakter bleken we prima met elkaar overweg te kunnen.” Ds. Maas: „Ons contact is daarna alleen maar hechter geworden en verdiept. We hebben een geestelijke band, begrijpen elkaar snel, al met een paar woorden.”

Jullie zijn beiden zoon van een predikant. Maakt dat de keuze voor de studie theologie, die dan later uitloopt op het predikantschap, gemakkelijker?

Michel: „Mijn vader, Jan Maas, die is overleden in 2009, was een man met een late roeping. Hij was eerst garagehouder, had een eigen autobedrijf. Uiteindelijk heeft hij vijf gemeentes gediend.

De eerste keer dat ik zelf ben aangeraakt om net als hij dit mooie werk te gaan doen, was toen ik een jongetje van acht was. Daarna is dit gevoel wat weggeëbt. Tot in een kerkdienst –ik was toen 17 jaar– vanuit het Woord de roeping tot het ambt duidelijk aan mijn hart werd gelegd. Dat heb ik aanvankelijk voor me gehouden. Toen ik op de pabo zat, heb ik met mijn ouders gedeeld wat er in mijn hart leefde. Mede op hun advies heb ik eerste de pabo afgemaakt. Daarna ben ik voor de studie theologie naar Utrecht gegaan. Natuurlijk was mijn vader daar blij mee. Maar hij heeft mij nooit, ook niet voorzichtig, in die richting gestuurd. Nooit gezegd: „Zou je niet eens...?” Nee, hij heeft gewacht tot ik daar uit mezelf mee kwam. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Want je moet tot dit ambt persoonlijk worden geroepen.”

Wijgert: „Mijn vader heeft mij evenmin gepusht. Zelfs toen ik aangaf dat ik theologie wilde gaan studeren, hield hij zich nog op de vlakte en zei hij iets in de trant van: „Nou, eerst maar eens kijken hoe het loopt”. Hij wist namelijk dat er tijdens je theologiestudie nog van alles kan gebeuren.

Toen ik voor de eerste keer had gepreekt, toen viel het meer open. En vanaf die tijd werd het ook wel heel bijzonder dat hij mijn vader was en ook mijn ambtsbroeder.”

Michel: „Natuurlijk doet het iets met ons dat we uit een predikantsgezin komen. In zo’n gezin zie je in de praktijk wat het betekent om herder te zijn van een gemeente. Net als onze vaders hebben wij dus de houding dat als wij om ons heen zorg en nood zien, we niet kiezen voor ons gemak. Dan kiezen we ervoor om de kerk te dienen.”

Wijgert: „Waarbij het een extra zegen is dat onze vrouwen daar voor 100 procent achter staan. Dat zij de geestelijke en lichamelijke veerkracht hebben om dit aan te kunnen en om hun rol als predikantsvrouw te kunnen vervullen.”

Michel: „Ook zij hebben vanuit hun ouderlijk gezin –de vader van Anita en Cora was jarenlang ouderling in Wezep– liefde voor de kerk meegekregen. Zij komen uit een gezin dat zeer betrokken meeleefde met de gemeente, waarvan de kinderen door dik en dun naar de vereniging gingen.”

Wijgert: „Wij hebben ook zwagers die predikant zijn of het binnenkort hopen te worden.”

Lees het hele interview met ds. Maas en ds. Westland in Terdege (nr. 8, 2 januari 2024).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen