Een vroeggeboorte zette het leven van de familie Simonse uit Emmeloord op z’n kop. „Wekenlang zaten we in martelende onzekerheid.”
Ze zullen het jaar 2020 niet licht vergeten, Leen en Bertine Simonse.
Bertine is eind maart twintig weken zwanger als ze merkt dat er iets niet goed gaat. Ze verliest bloed, en flink ook. Bertine staat dan onder verhoogde controle omdat ze vijf jaar eerder dochter Sarah heeft gekregen met 28 weken. Ook krijgt ze preventief progesteron, bloedverdunners en een cerclage die ervoor moet zorgen dat de baarmoederhals gesloten blijft.
Het echtpaar rijdt halsoverkop naar het ziekenhuis. De artsen weten de situatie onder controle te krijgen en Bertine kan weer naar huis. In de weken die volgen, gaat ze ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Meer bloedingen volgen en haar vliezen breken. In spanning telt ze de dagen af naar de 24 weken: het punt waarop baby’s medisch behandeld kunnen worden.
Als Bertine 23 weken zwanger is, krijgt het echtpaar in het ziekenhuis de vraag wat ze willen doen als het kindje in de 24e of 25e week geboren wordt. „Als de kindjes de vroeggeboorte dan al overleven, is de kans op een handicap groot”, zegt de arts. De Simonses hoeven over die vraag niet na te denken. Het nieuwe leven is welkom, hoe dan ook.
Toch scheelt het niet veel of Olav was er niet geweest. Bertine: „Volgens de echo van de verloskundige in Emmeloord was ik 9 augustus uitgerekend. Volgens die van de gynaecoloog 13 augustus. Ik heb gevraagd of ze de door de verloskundige berekende datum aan wilden houden. Dat tijdsverschil van vier dagen bleek cruciaal. Olav werd geboren toen ik 24 weken en 2 dagen zwanger was volgens de echo uit Emmeloord. Twee dagen voor de 24e week heb ik longrijpingsprikken gehad. Die had hij anders niet gekregen, en dan had hij het nooit gered. Dat vinden we nog steeds heel bijzonder.”
Als Bertine op de dag af 24 weken is, beginnen de weeën. Twee dagen later komt hij ter wereld. Hij wordt gelijk op de operatietafel gelegd, met een warmhoudlamp erboven. De beademingsapparatuur wordt aangesloten, er komt een infuus. Leen: „Met de lamp op hem gericht, keek je bijna dwars door zijn lijfje heen. We mochten hem een tijdje aanraken en toen ging hij naar de NICU.”
Het echtpaar kan de situatie overgeven. Bertine: „Ik was ergens ook blij dat hij eruit was. Al weken zaten we in martelende onzekerheid. En we waren enorm opgelucht dat hij de 24 weken had gehaald.”
De eerste weken gaat het goed met Olav. Maar na drie weken komt er een keerpunt. Hij krijgt een infectie. Artsen geven hem de maximaal mogelijke zorg. Maar Olav heeft het zwaar, heel zwaar. Bertine: „De artsen stonden met de rug tegen de muur, werd ons verteld.”
Toch komt hij uit dit diepe dal. En langzaam krabbelt hij weer op. Maar de zorgen om Olav zijn nog niet voorbij.
Lees het hele artikel, met daarin ook het verhaal van de familie Stufken uit Beekbergen, in Terdege (3 februari).
beeld: Renate Bleijenberg
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
