Kees Herweijer maakte op latere leeftijd een carrièreswitch naar zijn droombaan

Hij heeft nog even tijd voordat hij op zijn werk verwacht wordt voor een dienst die duurt tot in de avond. Kees Herweijer uit ’s-Gravendeel vindt het wel best. Hij is de onregelmatige diensten inmiddels gewend. Alleen het rijden in de vroege morgen vindt hij waardeloos. Die diensten probeert hij als het even kan te ruilen met collega’s die weer niet zo gek zijn op avond- en nachtdiensten. Dat Kees ambulancechauffeur zou worden, lag lange tijd niet in de lijn der verwachting. Hij ging na de middelbare school de verkoop in. Maar liefst negentienenhalf jaar werkte hij in de binnen- en de buitendienst. Maar hij haalde daar steeds minder arbeidsvreugde uit. „De sjeu was eraf. Ik vroeg me af: hoe lang ga ik dit werk nog doen?” Hij besloot een beroepentest te doen. Daaruit volgde de conclusie dat de zorg bij hem past. ## _Verbaasde je dat?_ „Nee. Als tiener had ik het ook al over werken op de ambulance. Maar met die wens heb ik nooit iets gedaan. Tot in ik in 2019 een open sollicititatie deed voor de functie van ambulancechauffeur in Rotterdam-Rijnmond. Er bleek alleen geen vacature open te staan. Maar in september 2020 werd ik definitief aangenomen en per 1 januari kon ik beginnen met een leer-werktraject van acht maanden.” ## _Mocht je gelijk met de ambulance rijden?_ „Ja, maar ik moest met een ervaren chauffeur van plaats wisselen, zodra er een melding binnenkwam. Je mag pas rijden met optische- en geluidssignalen (ogs) als je de bevoegdheid daarvoor hebt gehaald.” ## _Hoe leer je een ambulance besturen?_ „Je moet casussen gaan rijden. Je krijgt bijvoorbeeld de vraag: Hoe zou jij een vrouw met een gebroken heup vervoeren door een wijk met allerlei hobbels en kuilen in de weg? Dan rijd je dus puur voor het comfort van de patiënt. Ook moest ik een spoedrit rijden. Dat betekent niet dat je als een malle gas moet geven. Hard rijden is geen kunst, veilig rijden wel. Je moet als chauffeur alles in de gaten houden: de mensen achter in je voertuig, de reactie van het verkeer op je komst en de manier waarop je andere voertuigen kunt omzeilen.” >„Bij een spoedrit moet ik niet als een malle gas gaan geven. Hard rijden is geen kunst, veilig rijden wel” ## _Was het pittig om weer in de schoolbanken te moeten zitten?_ „Ja, ook omdat er voor mijn gevoel veel van afhing. Ik maakte op latere leeftijd een carrièreswitch naar mijn droombaan. Het was niet iets wat ik even erbij ging doen. Tegelijkertijd wist ik dat ik op God mocht vertrouwen. Ik was van tevoren heel sterk biddend met deze baan bezig geweest en ik merkte dat het verlangen in mijn hart steeds sterker werd om mensen te helpen op de ambulance. Eigenlijk heb ik dat hele sollicitatietraject biddend gedaan. Natuurlijk was het dan nog steeds niet altijd makkelijk. De opleiding had z’n pieken en dalen. Gelukkig heb ik alles gehaald.” ## _Welke rol speelt je geloof in je werk?_ „Ik ervaar nog steeds sterk dat ik Zijn handen en voeten mag zijn op de ambulance. Op papier ben ik in dienst van Ambulance Rotterdam-Rijnmond, maar eigenlijk ben ik dienst van Hem, die mij bestuurt en leidt. Regelmatig zit ik biddend voor de patiënt achter het stuur. Ook bid ik voordat de dag begint altijd of ik de patiënten zo goed mogelijk mag helpen. Iedereen is immers afhankelijk van God. Alleen willen niet alle mensen dat weten.” :::inline_image 1::: ## _Hoe ziet een dag op de ambulance er bijvoorbeeld uit?_ „Dat is heel wisselend. Je denkt bij een spoedgeval misschien snel aan ongelukken. Maar het vak is veel afwisselender. Dat vind ik ook zo fantastisch aan dit werk. Op de maandagen en vrijdagen heb ik veel doktersritten. Dat komt doordat op vrijdag veel mensen naar de dokter bellen die ertegenop zien om met hun klachten het weekend in te gaan. Op maandag heb je de mensen die het nog een heel weekend hebben willen aanzien, maar eigenlijk te lang getobd hebben en bij afwijkende waarden naar het ziekenhuis moeten. De meeste andere ritten gaan over meldingen van pijn op de borst, de zo genoemde pob’tjes. Ik waag me niet aan percentages, maar het lijkt soms wel of de helft van de meldingen een pob’tje is. Overigens hoeft zo iemand lang niet altijd last van het hart te hebben, maar kan hij of zij bijvoorbeeld ook in een paniekaanval zitten en daardoor druk op de borst ervaren. Daarnaast rijden we regelmatig uit voor verwarde personen, soms in samenwerking met de crisisdienst en de politie. Met hen proberen mijn collega en ik altijd connectie te maken, zodat de patiënt tot rust komt en mee wil werken. Vorige week had ik een heel onrustige patiënt die ergens opgehaald moest worden. Hij wilde heel graag roken. Daarom hebben we hem eerst een sigaretje laten opsteken voordat we hem vervoerden. Maar soms lukt het niet om iemand rustig te krijgen. Mensen kunnen dermate verward zijn dat ze -voor hun en onze veiligheid- geboeid afgevoerd moeten worden. Dan rijdt er politie mee.” >„Soms lukt het niet om iemand rustig te krijgen. Dan zijn mensen dermate verward dat ze geboeid afgevoerd moeten worden” ## _Heb je heftige casussen gehad?_ „Een aantal, maar niet veel. Het is vaak zo dat hoe jonger de patiënt is, hoe lastiger het is als het niet goed gaat. Soms heeft het incident zelf niet de meeste impact, maar de emotie van de omstanders. Gelukkig krijgen we na een heftige melding altijd hulp aangeboden van het Team Collegiale Opvang (TCO). En ik ga bij mezelf na: slaap ik slechter? Wordt mijn concentratie minder? Blijf ik over bepaalde zaken malen? Zo ja, dan trek ik aan de bel en praat ik erover. Ook de organisatie is daar alert op. Want je wilt niet dat medewerkers met PTSS thuis komen te zitten. Wat dat betreft is het anders dan vroeger. Toen was het ambulancewereldje er meer een van „niet lullen, maar poetsen” en „mannen huilen niet”.” ## _Wanneer heb jij bijvoorbeeld aan de bel getrokken?_ „Dat ging om een incident met kleine kinderen. Toen moest ik echt even een paar dagen uit dienst en gesprekken voeren om het een plekje te geven. Dat lukte gelukkig. Ik ga ook met mijn ervaringen naar God toe. Soms moet ik heel bewust uitspreken: ..Ik geef het aan U”. Niet alleen bij dit soort incidenten, maar ook als je te maken krijgt met patiënten bij wie je ziet dat het leven grote sporen heeft nagelaten. Hoe komt diegene hier ooit nog uit, denk ik dan.” :::inline_image 2::: ## _Je bent zelf beschermd opgevoed in de reformatorische bubbel. Schokt het je weleens wat je te zien krijgt?_ „Als je denkt dat je alles wel gezien hebt, heb je dat nog niet. Zo stond ik laatst bij een vrij onschuldig incidentje op straat. We stapten uit en liepen naar de bewuste plek, toen achter onze rug de spullen van de patiënt werden gejat. We riepen nog: „Hé!” Maar ze waren al in hun auto gesprongen, voordat we erachteraan konden gaan.” ## _Heb je je weleens onveilig gevoeld?_ „Natuurlijk zijn er momenten die niet fijn voelen. Dan is je mond het beste wapen om de situatie te de-escaleren. Ook heel dronken mensen kun je rustig benaderen. Schreeuw niet terug als zij schreeuwen. Je houding of woordkeus bepaalt in veel gevallen het verloop van een casus. En is een situatie echt complex, dan is er vaak politie bij, en anders roepen we die op.” ## _Soms word je voor niets opgeroepen. Is dat frustrerend?_ „Je hebt een groep patiënten die geen ambulance nodig heeft. Dat geven we soms ook terug. We zijn een spoedambulance en als we opgeroepen worden voor iets wat geen spoed is, kunnen we elders geen hulpverlenen. Afgelopen weekend heb ik acht patiënten gezien van wie we er zeven thuis konden laten. Zo zie je dat een nachtdienst vaak druk is, maar vooral met zorgvragen die de huisarts de vorige dag ook had kunnen afhandelen. Mensen bellen heel vaak onnodig 112. Natuurlijk mopperen we onderling weleens over dit soort incidenten. Maar ze horen bij ons werk. >„Afgelopen weekend heb ik acht patiënten gezien van wie we er zeven thuis konden laten. Mensen bellen heel vaak onnodig 112” Tegelijkertijd kun je soms ook verschil maken als er geen sprake van spoed is. Soms zit iemand helemaal vast in een hyperventilatieaanval. Dan doe je ademhalingsoefeningen en probeer je rust in de casus te brengen. Als de hyperventilatie afneemt, heb je topzorg geleverd, want dan hoeft er niemand mee naar het ziekenhuis. Ook heb ik weleens een boterham staan smeren voor een lief oud mensje. Ze had anderhalve dag niet gegeten. „Ik weet het gewoon niet meer, jongen”, zei ze. Dan zet ik een kopje thee en probeert mijn collega familieleden of instellingen te bereiken voor vervolgzorg.” ## _En andersom? Als iets erger blijkt te zijn dan mensen hebben doorgegeven?_ „Dat komt ook voor. Met name in de plattelandsregio reageren mensen soms afwachtend. We kregen eens een melding over iemand die benauwd zou zijn. Toen we binnenkwamen, zagen we de doodsangst in de ogen van de patiënt staan. Die was niet alleen benauwd, maar gewoon echt heel ziek.” ## _Je bent nu vier jaar ambulancechauffeur. Hoe bevalt het?_ „Ik had dit veel eerder moeten doen. Ik doe nu waar mijn hart het hardst voor klopt. Maar ja, je switcht niet zomaar even als je een gezin te onderhouden hebt, boodschappen moet betalen en hypotheek moet aflossen.” :::inline_image 3::: ## _Een andere vraag: wat moet je doen als je een ambulance hoort aankomen?_ Hij lacht even. „Ik vind dus dat hier echt meer aandacht aan besteed moet worden bij de rij-opleidingen. Want we merken dat sommige bestuurders in paniek raken. Wat je doet is: Laat zien dat je ons gezien hebt, bijvoorbeeld door je gevarenlichten aan te zetten. Geef richting aan als je aan de kant gaat, bij voorkeur naar rechts. Rijd op een rotonde eventueel een extra rondje, maar ga vooral niet midden op een van de afslagen stilstaan. Want dat gebeurt, hè. En dan kunnen wij er niet langs. Blijf vooral veilig rijden. Ga niet hard afremmen, want als iemand boven op zijn rem gaat staan, moeten wij dat ook. >„Weet je wat echt verschrikkelijk is? Verkeersdeelnemers die oortjes in hebben en je dus niet horen aankomen” Weet je wat echt verschrikkelijk is? Met oortjes in rijden. Ik had pas een spoedrit naar het Erasmus MC met onze MICU-ambulance. Die is extra zwaar, vanwege de speciale apparatuur die erin zit om inensive care patiënten te vervoeren. Ik reed 40 of 50 en had de sirenes en zwaailichten aan, maar een fietser met oortjes in hoorde en zag ons niet, terwijl we elkaar naderden op een kruising. Ik remde, maar omdat de ambulance zo zwaar is, kost dat tijd. Toen ik de fietser voorbijreed, zag ik in mijn spiegel dat zijn voorband onze ambulance op een haartje na niet geraakt had. Hij stapte verdwaasd van zijn fiets. Dan dank ik God dat het goed is gegaan.”

Kees Herweijer maakte op latere leeftijd een carrièreswitch naar zijn droombaan

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Kees Herweijer maakte op latere leeftijd een carrièreswitch naar zijn droombaan

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram